Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

Ξεχάστηκα...

Πάλι ξεχάστηκα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, ίσα ίσα όσο χρειαζόταν για να αρχίσω να πιστεύω πως είμαι σημαντική για σένα και από στιγμή σε στιγμή θα φανείς για να με διαβεβαιώσεις για αυτό. 

Τι πράγματα είναι αυτά βρε κουτό; Είναι ποτέ δυνατόν να είσαι εσύ σημαντική για κάποιον; Υπάρχουν πολύ καλύτερες από σένα κι ο καθένας, όπως κι εσύ άλλωστε, διαλέγει πάντα το καλύτερο.
Έλα προσγειώσου, ένα τίποτα είσαι. Αν πραγματικά άξιζες τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά εδώ και χρόνια. Μια ρόδα είναι η ζωή που γυρίζει συνεχώς εναλλάσσοντας τις καταστάσεις από λευκές και φωτεινές σε γκρίζες ή μαύρες. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους δημιουργώντας τους το αίσθημα της ελπίδας και της προσδοκίας ότι κάθε γκρίζα περίοδος της ζωής τους θα αλλάξει και θα γίνει φωτεινή. 

Έτσι γίνεται! Ψάχνεις μέσα στο γκρίζο ή στο μαύρο για εκείνη τη χαραμάδα που από εκεί θα περάσει έστω και μία ακτίνα φωτός κι έτσι θα φωτίσει τον χώρο και τον χρόνο που ο καθένας ζει. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει αυτή η χαραμάδα και όχι μόνο αυτό, αλλά έρχεται κάποιος και κλείνει ερμητικά ακόμα και το παραμικρό άνοιγμα που δεν ξεπερνά τη διάμετρο της μύτης μιας καρφίτσας; Για πόσα χρόνια μπορεί κανείς να κάνει υπομονή, να ελπίζει, να παλεύει, να περιμένει;

Και ξυπνάς! Συνειδητοποιείς ξαφνικά πως δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα, τα όνειρα είναι απαγορευμένα γιατί δεν πρόκειται να καταλήξουν πουθενά. Χρόνος χαμένος, ζωή χαμένη γεμάτη θλίψη, πόνο, δυστυχία. Τότε σε πλημμυρίζει πλέον η σιγουριά ότι είναι μάταιο να περιμένεις. Έτσι είναι τα πράγματα, γκρίζα και δεν υπάρχει πια χρόνος για να αλλάξουν. 

Σε αυτή την περίπτωση δεν έχεις πολλές επιλογές. Το παίρνεις απόφαση και καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια να ενσωματωθείς με αυτήν. Κλείνεις το διακόπτη και απλά υπάρχεις χωρίς να ζεις μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να σταματήσει κι αυτό, να πάψεις οριστικά να ζεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου