2013... 2014

Μένουν λίγες ακόμη ώρες για να φύγει το γεμάτο πίκρες και πόνο 2013. Μια χρονιά που ξεκίνησε απ' την άκρη του κόσμου μέσα σε ποτάμια δακρύων και συνέχισε έτσι τη δωδεκάμηνη πορεία της. Κάθε μέρα που περνούσε κουβαλούσε μαζί της την πίκρα της προηγούμενης και κάτι ακόμα, δηλαδή, τόσο πόνο όσο χρειάζεται για να μη στεγνώσει ποτέ το δάκρυ. Το βλέμμα παρέμενε πάντα υγρό ικετεύοντας για μια τόση δα στάλα χαράς, για ένα ανεπαίσθητο δείγμα χαμόγελου. Μάταια!

Παλεύοντας με κρατημένη την ανάσα φτάσαμε στο κατώφλι του 2014. Λες και με έναν τρόπο μαγικό μαζεύτηκαν μπροστά μου όλες οι πίκρες κι όλος ο πόνος της χρονιάς που πέρασε. Είναι το σημείο που αισθάνεσαι ότι δεν αντέχεις άλλο και το ποτήρι ξεχειλίζει. Απορείς πώς καταφέρνεις κι είσαι ακόμα ζωντανός, ακούς δεξιά κι αριστερά τους ψίθυρους για τη νέα αρχή που φέρνει ο καινούργιος χρόνος, για τα καλύτερα που έρχονται, κι εσύ προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στην ελπίδα και την αυταπάτη πώς κάτι θα αλλάξει...

Ο φόβος γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος όσο λιγοστεύουν οι ώρες για την αρχή της καινούργιας χρονιάς. Τα σημάδια της ανατροπής, της όποιας χαράς που μπορεί να αχνοφαίνεται ανύπαρκτα κι εσύ κάνεις τη μοναδική ευχή που μπορεί να μη φέρει άλλο πόνο... "Ας σταματήσει ο χρόνος εδώ, τώρα..."

"Θα πενθώ πάντα μ' ακούς;
για σένα,
μόνος στον Παράδεισο..."
(Οδ. Ελύτης - Μονόγραμμα)