Είναι όμως και κάποια ταξίδια που γίνονται σε χρόνο παρελθόντα. Ταξίδια σε μέρες περασμένες που ξεπηδάνε κάθε τόσο στη σκέψη και γίνονται ένα με το παρόν αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκειά όπως η γεύση ενός φιλιού, πικρή όπως το άκουσμα του... "πρέπει να φύγω".
Κρατάς τη γεύση απ' το φιλί και το άγγιγμα στις άκρες των δαχτύλων αδημονώντας να το ζήσεις ξανά, αυτή τη φορά όμως χωρίς το παραμικρό αίσθημα φόβου, χωρίς κλειδωμένα κομμάτια του κορμιού και της σκέψης. Αυτή τη φορά θέλεις να πεις ό,τι αισθάνεσαι, να αγγίξεις μ' όλο σου το είναι, να ανοίξεις σώμα και ψυχή και ν' απορροφήσεις μέσα σου τα πάντα, να γίνεις "Ένα"...
Ο χρόνος δεν μετρά, σταμάτησε σ' εκείνο το Απριλιάτικο απόγευμα, κι εσύ συνεχίζεις να ονειρεύεσαι τη συνέχεια του ταξιδιού στον ίδιο παράδεισο. Η ψυχή έμεινε αγνή, καθαρή και περιμένει... Περιμένει υπομονετικά και σιωπηλά, έχοντας συντροφιά ένα δάκρυ πότε αλμυρό και πότε γλυκό όπως η ανάμνηση εκείνου του φιλιού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου