Άρχισε το 2013...

Όπως η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, έτσι και η κάθε νέα χρονιά φαίνεται από τις πρώτες ώρες απ' τη στιγμή που ξεκίνησε. Ευτυχώς σε 365 μέρες φεύγει το πικρό 2013.

Πρέπει να ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου, χθες δηλαδή, όταν κοιτούσα το ρολόι να μετρά τα τελευταία λεπτά του 2012. Φεύγει, σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα αν θα πάρει μαζί του και ό,τι άσχημο μου έφερε, αν θα πάρει μαζί του κάθε λύπη, κάθε θλιμμένο βλέμμα, κάθε πίκρα που μου έδωσε στις 366 μέρες της παραμονής του... Κι όμως όλα αυτά, όλη αυτή η πίκρα θα μπορούσε να εξαφανιστεί οριστικά κι αμετάκλητα με δύο-τρεις λέξεις που θα άκουγα ή θα διάβαζα. 
Έ προσγειώσου, είπα στον εαυτό μου, ξέρεις ποια είναι η σχέση σου με το σύμπαν, λατρεύει να βλέπει τα μάτια σου δακρυσμένα και τη θλίψη αποτυπωμένη στο πρόσωπό σου... και με μιας βρέθηκα και πάλι στην πραγματικότητα, σ' αυτό που δείχνουν τα γεγονότα, η πράξη κι όχι σε ό,τι μπορεί να επιθυμώ, να εύχομαι, να ελπίζω.
Οι δείκτες του ρολογιού προχωρούν. Ώρα, λεπτά, δευτερόλεπτα στέκουν στο δώδεκα, σταματούν για τόσο όσο χρειάζεται για να θέσω την ερώτηση: Πόσες πίκρες άραγε θα φέρει το 2013;
Δεν χρειάστηκαν παρά 5 ώρες για να λάβω την απάντησή μου... "Πολλές, ορίστε και μια πρώτη γεύση..." Κι εγώ την πήρα και την κατάπια, προσπάθησα μάταια να την πνίξω στα δάκρυα αλλά, παρέμενε ίδια. 
Κοίταξα τη νέα χρονιά με τα μάτια θολά από τα δάκρυα, ικετεύοντας: "Λίγη ευτυχία; Μια στάλα χαρά, μπορώ να έχω;" Γέλασε σαρκαστικά και μου απάντησε: "Πολλά ζητάς!"