Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

2013... 2014

Μένουν λίγες ακόμη ώρες για να φύγει το γεμάτο πίκρες και πόνο 2013. Μια χρονιά που ξεκίνησε απ' την άκρη του κόσμου μέσα σε ποτάμια δακρύων και συνέχισε έτσι τη δωδεκάμηνη πορεία της. Κάθε μέρα που περνούσε κουβαλούσε μαζί της την πίκρα της προηγούμενης και κάτι ακόμα, δηλαδή, τόσο πόνο όσο χρειάζεται για να μη στεγνώσει ποτέ το δάκρυ. Το βλέμμα παρέμενε πάντα υγρό ικετεύοντας για μια τόση δα στάλα χαράς, για ένα ανεπαίσθητο δείγμα χαμόγελου. Μάταια!

Παλεύοντας με κρατημένη την ανάσα φτάσαμε στο κατώφλι του 2014. Λες και με έναν τρόπο μαγικό μαζεύτηκαν μπροστά μου όλες οι πίκρες κι όλος ο πόνος της χρονιάς που πέρασε. Είναι το σημείο που αισθάνεσαι ότι δεν αντέχεις άλλο και το ποτήρι ξεχειλίζει. Απορείς πώς καταφέρνεις κι είσαι ακόμα ζωντανός, ακούς δεξιά κι αριστερά τους ψίθυρους για τη νέα αρχή που φέρνει ο καινούργιος χρόνος, για τα καλύτερα που έρχονται, κι εσύ προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στην ελπίδα και την αυταπάτη πώς κάτι θα αλλάξει...


Ο φόβος γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος όσο λιγοστεύουν οι ώρες για την αρχή της καινούργιας χρονιάς. Τα σημάδια της ανατροπής, της όποιας χαράς που μπορεί να αχνοφαίνεται ανύπαρκτα κι εσύ κάνεις τη μοναδική ευχή που μπορεί να μη φέρει άλλο πόνο... "Ας σταματήσει ο χρόνος εδώ, τώρα..."

"Θα πενθώ πάντα μ' ακούς;
για σένα,
μόνος στον Παράδεισο..."
(Οδ. Ελύτης - Μονόγραμμα)

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Τα επόμενα Χριστούγεννα...

Βυθίστηκα στην πολυθρόνα μου κρατώντας το αγαπημένο μου βιβλίο. Το να τρυπώσω σε ένα σπίτι μιας παριζιάνικης γειτονιάς μαθαίνοντας για τον Leonhard Euler μου ήταν σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για να ξεφύγω από το ψεύτικο και πικρό κόσμο των Χριστουγέννων.
Για πολλοστή φορά, η ευχή μου "Ας είναι τα επόμενα Χριστούγεννα ευτυχισμένα" έμεινε ανεκπλήρωτη. Να είναι άραγε τα επόμενα ευτυχισμένα; Δύσκολη ευχή...

Δρόμοι, σπίτια, τα πάντα σχεδόν τυλίχθηκαν μέσα στα φώτα και την ασημόσκονη χάρη στη γιορτινή ατμόσφαιρα που επιβάλλουν οι μέρες αυτές. Ναι, όμορφα είναι!
Είναι όμως κι αυτό ψεύτικο, επιφανειακό γιορτινό κουστούμι στους ανθρώπους που με κανέναν τρόπο δεν μπορώ να αντέξω. Εγκάρδιες (υποτίθεται) ευχές, καλοσύνη και αγάπη απλά και μόνο για τον εντυπωσιασμό και στο βάθος η έννοια του απάνθρωπου. 
Ποτέ δεν θα μου λυθεί η απορία πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι τόσο ευγενικός, να επικροτεί τις ψυχικές αρετές, την αγάπη, την καλοσύνη και την ίδια στιγμή να απορρίπτει κάθε δική μου έκφραση αγάπης, κάθε ευχή, ακόμα και την ημέρα των Χριστουγέννων. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να δεις τον χειρότερο, απάνθρωπο θα έλεγα, χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι να τον αγαπήσεις, να τον αντιμετωπίσεις δίνοντάς του τον καλύτερο εαυτό σου. Φτάνεις στο σημείο, με τον τρόπο σου, να εκλιπαρείς για λίγη καλοσύνη, για μια στάλα αγάπης δίνοντας εσύ ακόμα περισσότερη και στο τέλος εισπράττεις την απόρριψη την ακύρωση και τα φωτεινά σου Χριστούγεννα βυθίζονται για άλλη μια φορά στο γκρίζο... 

Γι' αυτό λοιπόν, αφήνεσαι να ταξιδέψεις παρέα με τον Denis Guedj στις σελίδες ενός βιβλίου ανάμεσα στους κατοίκους της οδού Ραβινιάν στο Παρίσι, παρέα με έναν παπαγάλο και τους μεγαλύτερους μαθηματικούς όλων των εποχών...

Ας είναι τα επόμενα Χριστούγεννα ευτυχισμένα...

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Τρεις ευχές για τον Δεκέμβριο

Πάει καιρός, χρόνια ολάκερα που σταμάτησα να έχω τον οποιοδήποτε σύνδεσμο με την πραγματοποίηση των ευχών. Δηλαδή, εγώ τις έκανα τις ευχές μου αλλά από την άλλη πλευρά θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει μια ιδιαίτερα προκλητική αδράνεια. Ξύπνα επιτέλους καλό μου τζίνι!

Η πρώτη ευχή, η πιο παλιά, που αν την δούμε από τη στιγμή που άρχισε δειλά-δειλά να γεννιέται  ξεπερνά τα δύο χρόνια, είναι και η σημαντικότερη. Έχει ονοματεπώνυμο αν και η φυσική παρουσία δεν είναι απαραίτητη, αποτελεί την κινητήρια δύναμη για οτιδήποτε και είναι συνώνυμη της ευτυχίας...

Η δεύτερη ευχή γεννήθηκε πριν μερικές μέρες από μια έμπνευση της στιγμής! Η ιδέα ήρθε από το πουθενά και το πρώτο βήμα για την υλοποίησή της έγινε σε τόσο χρόνο όσος χρειάζεται για να συμπληρώσει κανείς μια ηλεκτρονική αίτηση! Λίγη τύχη σε μία κλήρωση  και πολλά μπορούν να αλλάξουν...

Η τρίτη και τελευταία ευχή είναι ίδια με πολλών άλλων ανθρώπων, η πραγματοποίησή της στόχο έχει να αλλάξει πρακτικά την καθημερινότητα και σίγουρα θα συμβάλει με κάποιο τρόπο στην ευκολότερη ολοκλήρωση της δεύτερης αν αυτή πραγματοποιηθεί!

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Πρώτο ενικό πρόσωπο

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχουν άνθρωποι που τα συναισθήματά τους ρυθμίζονται από έναν διακόπτη on/off. Χμμ άνθρωποι είπα; Συγχωρήστε με αν σας θίγω αλλά για μένα αυτοί μόνο άνθρωποι δεν είναι. Συμβουλές και παραινέσεις που έχω άπειρες φορές ακούσει από τους υποτιθέμενους φίλους για τους ανεκπλήρωτους έρωτές μου, "αγαπάς, είσαι ερωτευμένη; ε και; ξε-αγάπα, ξε-ερωτεύσου!"  Έτσι απλά, με το πάτημα ενός κουμπιού, όπως ακριβώς ανάβουμε ή σβήνουμε το φώς, σε κλάσματα δευτερολέπτου. Λες και η επιθυμία, η λαχτάρα να έχεις έναν συγκεκριμένο άνθρωπο στη ζωή σου είναι σαν να θες να βάλεις το κίτρινο πουκάμισο που δυστυχώς είναι στα άπλυτα, κι έτσι επιλέγεις να βάλεις ένα άλλο... δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Όχι ρε φίλε, δεν μπορώ να ξε-αγαπήσω, δεν βγαίνει από τη ψυχή και την καρδιά μου αυτός ο άνθρωπος, έχει πια ριζώσει. Κι αν ποτέ δεν καταφέρω να τον έχω όπως εγώ επιθυμώ; Δεν έχει σημασία, εγώ θα περιμένω. Πόσο; Όσο χρειαστεί, όσο μπορώ, όσο η ψυχή μου είναι φτιαγμένη για να περιμένει. 
Κι εδώ θα έρθουν οι "υπεράνω" και θα μιλήσουν για εγωϊσμό, για πλήρη ικανοποίηση του εγώ και τίποτα παραπάνω. Σαφώς είναι και ικανοποίηση του εγώ. Εγώ αγαπώ, εγώ επιθυμώ. Όλες μας οι επιθυμίες που αφορούν τον εαυτό μας έχουν πάντα μπροστά ένα "ΕΓΩ", Εγώ διψώ, εγώ θέλω να πάω βόλτα, εγώ θέλω να πιώ καφέ, να κάνω αυτό ή εκείνο, να καταφέρω αυτό ή εκείνο.
Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχει, και στέκει μεγαλοπρεπώς το πρώτο ενικό πρόσωπο με μιαν απέραντη λαχτάρα να γίνει πρώτο πλυθηντικό, για να γίνει το σ' αγαπώ, αγαπιώμαστε. 

Άλλωστε, δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί έτσι νοιώθουμε.



Κι εγώ, γι' αυτό σ' αγαπώ καλέ μου... έτσι νοιώθω!

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Σιωπές...

Κι είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην πόρτα του τίποτα. Αδυνατείς να σκεφτείς και το μόνο που αισθάνεσαι είναι μια απέραντη κούραση.
Αισθάνεσαι όλο σου το είναι να έχει γίνει μια πέτρα χωρίς καμιά απολύτως λειτουργία, δεν είσαι καν σίγουρος αν ανασαίνεις. Το παρόν της απουσίας γίνεται ολοένα και πιο έντονο γεμίζοντας έτσι το χώρο με ακόμα περισσότερη σιωπή. Ρωτάς, γιατί; Ο ήχος όμως πουθενά, γυρνάς το κεφάλι λίγο δεξιά και καρφώνεις το βλέμμα σε μια φωτογραφία, ό,τι έχει μείνει στο χώρο για να θυμίζει πως είσαι ακόμα ικανός να αγαπάς, πως έχεις πολλά να δώσεις αλλά...

Κοιτάς και ικετεύεις για μια λέξη, ικετεύεις κάτι να αλλάξει, αναρωτιέσαι αν υπάρχει ακόμα το χαμόγελο ή αν χάθηκε κι αυτό μέσα στην αναμονή της αγάπης. Δεν θέλεις να μιλήσεις άλλο με τη σιωπή σου. Απλώνεις το χέρι και με την άκρη του δακτύλου διαγράφεις το περίγραμμα των χειλιών, νοσταλγείς με την καρδιά σφιγμένη τη γεύση εκείνου του φιλιού. Ας τελειώσει εδώ αυτό το μαρτύριο σκέφτεσαι, ας είναι η επόμενη στιγμή εκείνη που ένας ήχος θα σπάσει τη σιωπή, θα βάλει τα κομμάτια στη θέση τους, που θα ξαναθυμηθείς τι σημαίνει υπάρχω, ονειρεύομαι, ζω...


Αυτός ο ήχος...

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ο φόβος είναι η αιτία κι αφορμή...

που...

Δεν σου φώναξα "Σ' αγαπώ"

Δεν σε κοίταξα στα μάτια
Δεν σου είπα "κράτα με ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ"
Δεν σου είπα "Σε λατρεύω ψυχή μου"
Δεν σου είπα ότι εσύ είσαι το κέντρο του ονείρου μου
Σ' αμφισβήτησα
Δεν ήμουν εγώ
Δεν σε κράτησα πιο σφιχτά
Δεν σ' άφησα να δεις το δάκρυ
Κράτησα μέσα μου την αγάπη
Θέλησα να κρατήσω αποστάσεις
Δεν έγδυσα τη ψυχή μου
Δεν είπα "Καλημέρα ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ"
Δεν παραδόθηκα στο "φιλί" όσο ήθελα
"Κούμπωσα" την καρδιά μου όταν δεν έπρεπε

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Διαπίστωση 5η

Όταν το νοιώσεις το "Σ' αγαπώ" πες το με όλη σου τη δύναμη. Ο "άλλος" δεν έχει κανένα δικαίωμα να το απορρίψει, εσύ αγαπάς κι αυτό δηλώνεις, όχι ο "άλλος".

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Μια ευχή...


Ζωγράφισα μια τούρτα με τη σκέψη μου και τη γέμισα με ψιλόλιγνα κεριά. Την κοίταξα για λίγο, κι έπειτα έκλεισα τα μάτια και καταδύθηκα στο βυθό της ψυχής μου για να ανασύρω την πιο δυνατή μου επιθυμία για να την κάνω ευχή...


Τη βρήκα, εδώ την έχω και την κρατώ σφιχτά.
Είναι ζωή, μοιάζει με την ανάσα και μπορεί να κινήσει τα πάντα, να δώσει δύναμη, να γεμίσει την ύπαρξη με ζωή, με φως. Μια επιθυμία που μπορεί σαν αληθέψει να εξαφανίσει κάθε πίκρα, να κάνει τη θλίψη χαρά, να φτιάξει έναν καινούργιο κόσμο χωρίς γκρίζο. Έναν κόσμο τόσο δα μικρό ώστε να χωρά στην καρδιά, δεν χρειάζεται άλλωστε να βγει πιο έξω, εκεί είναι η θέση του κόσμου αυτού, εκεί μόνο μπορεί να ανθίσει να γίνει μεγάλος και τρανός.

Και τώρα; Πώς να χωρέσει ένας ολάκερος κόσμος, τόση ζωή σε μιαν ευχή; Μιαν ευχή τόσο δυνατή που πρέπει όμως να εκφραστεί σε τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να σβήσουν τα κεριά μιας τούρτας με ένα μόνο φύσημα. 
Αυτό είναι! 
Είπα τ' όνομά σου, και φύσηξα...

Να μου πω, χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα ή δεν έχει νόημα;
Το σύμπαν έχει ορίσει διαφορετικά...

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Από παρελθόντα χρόνο...



Πολλά έχουν λεχθεί για τα ταξίδια στον χρόνο. Ταξίδια σε χρόνο μέλλοντα, σε ένα αύριο τόσο μακρινό που ποτέ δεν θα το αγγίξουμε...
Είναι όμως και κάποια ταξίδια που γίνονται σε χρόνο παρελθόντα. Ταξίδια σε μέρες περασμένες που ξεπηδάνε κάθε τόσο στη σκέψη και γίνονται ένα με το παρόν αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκειά όπως η γεύση ενός φιλιού, πικρή όπως το άκουσμα του... "πρέπει να φύγω".
Κρατάς τη γεύση απ' το φιλί και το άγγιγμα στις άκρες των δαχτύλων αδημονώντας να το ζήσεις ξανά, αυτή τη φορά όμως χωρίς το παραμικρό αίσθημα φόβου, χωρίς κλειδωμένα κομμάτια του κορμιού και της σκέψης. Αυτή τη φορά θέλεις να πεις ό,τι αισθάνεσαι, να αγγίξεις μ' όλο σου το είναι, να ανοίξεις σώμα και ψυχή και ν' απορροφήσεις μέσα σου τα πάντα, να γίνεις "Ένα"...
Ο χρόνος δεν μετρά, σταμάτησε σ' εκείνο το Απριλιάτικο απόγευμα, κι εσύ συνεχίζεις να ονειρεύεσαι τη συνέχεια του ταξιδιού στον ίδιο παράδεισο. Η ψυχή έμεινε αγνή, καθαρή και περιμένει... Περιμένει υπομονετικά και σιωπηλά, έχοντας συντροφιά ένα δάκρυ πότε αλμυρό και πότε γλυκό όπως η ανάμνηση εκείνου του φιλιού...


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Αυταπάτες


Δοκίμασα αρκετές φορές να ακούσω την άποψη των τυχερών ευτυχισμένων ή έστω ευχαριστημένων ανθρώπων ότι η ελπίδα δεν παύει ποτέ να υπάρχει και όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο.

Ένας κύκλος είναι η ζωή λένε, που γυρίζει αδιάκοπα εναλλάσσοντας τις καταστάσεις διαδοχικά: το φως γίνεται σκοτάδι, μετά πάλι το σκοτάδι φως και συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο μέσα στο άπειρο του χρόνου.

Προτάσσουμε λένε την ελπίδα ως λάβαρο της καθημερινότητάς μας, πιστεύουμε στην αλλαγή προς το καλύτερο και προχωράμε μπροστά. Όλα αυτά βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι το σύμπαν σου έχει μια κάποια συμπάθεια ή έστω, μπορεί να σε λυπηθεί κατ' ελάχιστο και να αποφασίσει να σταματήσει να σου στέλνει, λύπες, πίκρες, θλίψη... Συμπέρασμα: Ελπίδα κι αυταπάτη είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Η ίδια ακριβώς έννοια.
Τα γεγονότα δείχνουν πως είναι μάταιη κάθε αναμονή, κάθε προσδοκία για μια τόση δα μικρή δόση χαράς, ευτυχίας. Το παρόν, που έχει ήδη ξεκινήσει από το παρελθόν, δείχνει πως το μέλλον διαγράφεται γκρίζο αν όχι και μαύρο. Το βλέπω! Είναι εδώ, ακούω τις φωνές της σιωπής του, διαβάζω τα βουβά ανύπαρκτα μηνύματά του.

Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, το γκρίζο θα παραμείνει γκρίζο κι εγώ εδώ να ακούω το βλέμμα σου να μου λέει "έρχομαι...". Μόνο που αυτό το "Έρχομαι..." δεν είναι πουθενά τοποθετημένο μέσα στο χρόνο, είναι μόνο στην καρδιά μου...


Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Έξι μέρες...


Πέρασαν οι 6 πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς. Κάτι ήξερα που δεν πίστεψα σε καμιά ευχή για καλό κι ευτυχισμένο 2013. Φάνηκε άλλωστε από τις πρώτες ώρες του ξεκινήματός του, και όπως έχω ήδη ξαναγράψει η καλή χρονιά από τις πρώτες ώρες φαίνεται.
Ο "κόσμος" γύρω μου γκριζόμαυρος που γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινός. Ψάχνω να βρω την άκρη μιας αισιόδοξης και χαρούμενης σκέψης να την τραβήξω προς τα έξω, έτσι όπως τραβάμε την άκρη που καταφέραμε να βρούμε από ένα μπερδεμένο κουβάρι αλλά, μάταιος κόπος. Πουθενά άκρη, πουθενά ένα αισιόδοξο, ελπιδοφόρο γεγονός. Ούτε καν μια λέξη, ένα βλέμμα.

Κρύο... Πολύ κρύο, παγωνιά παντού. Παγωνιά στον ήχο της σιωπής, στο λευκό άγραφο χαρτί... Πόσο θα άλλαζε αλήθεια τα πράγματα ο ήχος μιας ανάσας, μια σταγόνα μελάνης στο χαρτί. Ναι, είναι πασιφανές ότι πάλι άρχισα τις ουτοπικές σκέψεις. Κι αυτό το έχω ξαναπεί, ελπίδα και αυταπάτη είναι έννοιες απόλυτα ίδιες, ταυτόσημες, αλλά, όσο κι αν το μυαλό μου το έχει αποδεχθεί πλήρως, η καρδιά διατηρεί ακόμα μερικές αμφιβολίες. Κι αν δεν είναι έτσι; Κι αν αλλάξει; Κι αν ζεσταθεί η ανάσα και μ' αγγίξει; Κι αν ζεσταθεί η μελάνη και στάξει στο χαρτί και ζωγραφίσει την αγάπη;


Αν, αν, αν... Μέχρι τότε ο χρόνος σταματά στην πίκρα και στη λύπη κι εγώ κοιτώ φωτογραφίες και ψυθιρίζω μόνο δυο λέξεις ".......... με" (ξέρεις εσύ).

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Άρχισε το 2013...


Όπως η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, έτσι και η κάθε νέα χρονιά φαίνεται από τις πρώτες ώρες απ' τη στιγμή που ξεκίνησε. Ευτυχώς σε 365 μέρες φεύγει το πικρό 2013.

Πρέπει να ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου, χθες δηλαδή, όταν κοιτούσα το ρολόι να μετρά τα τελευταία λεπτά του 2012. Φεύγει, σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα αν θα πάρει μαζί του και ό,τι άσχημο μου έφερε, αν θα πάρει μαζί του κάθε λύπη, κάθε θλιμμένο βλέμμα, κάθε πίκρα που μου έδωσε στις 366 μέρες της παραμονής του... Κι όμως όλα αυτά, όλη αυτή η πίκρα θα μπορούσε να εξαφανιστεί οριστικά κι αμετάκλητα με δύο-τρεις λέξεις που θα άκουγα ή θα διάβαζα. 
Έ προσγειώσου, είπα στον εαυτό μου, ξέρεις ποια είναι η σχέση σου με το σύμπαν, λατρεύει να βλέπει τα μάτια σου δακρυσμένα και τη θλίψη αποτυπωμένη στο πρόσωπό σου... και με μιας βρέθηκα και πάλι στην πραγματικότητα, σ' αυτό που δείχνουν τα γεγονότα, η πράξη κι όχι σε ό,τι μπορεί να επιθυμώ, να εύχομαι, να ελπίζω.
Οι δείκτες του ρολογιού προχωρούν. Ώρα, λεπτά, δευτερόλεπτα στέκουν στο δώδεκα, σταματούν για τόσο όσο χρειάζεται για να θέσω την ερώτηση: Πόσες πίκρες άραγε θα φέρει το 2013;
Δεν χρειάστηκαν παρά 5 ώρες για να λάβω την απάντησή μου... "Πολλές, ορίστε και μια πρώτη γεύση..." Κι εγώ την πήρα και την κατάπια, προσπάθησα μάταια να την πνίξω στα δάκρυα αλλά, παρέμενε ίδια. 
Κοίταξα τη νέα χρονιά με τα μάτια θολά από τα δάκρυα, ικετεύοντας: "Λίγη ευτυχία; Μια στάλα χαρά, μπορώ να έχω;" Γέλασε σαρκαστικά και μου απάντησε: "Πολλά ζητάς!"