Μετά το τρίτο ουίσκι... (και βάλε...)

Όπως λέμε μετά το τρίτο κουδούνι... Η παράσταση αρχίζει, μόνο που δεν είναι παράσταση, είναι οι αλήθειες που δεν τολμούν να βγουν. Όχι για άλλο λόγο μα μονάχα γιατί πρέπει να προστατέψουν. Καρδιά φορτωμένη με συναισθήματα...
Αυτή η κατάρα που κάνει ότι κτίζω να γκρεμίζεται σε μηδενικό χρόνο. Η ευτυχία που με βλέπει και κάνει στροφή 180 μοιρών και χάνεται στο άπειρο... Ποτέ δεν μ' άφησε να την αγγίξω. Γιατί να είναι άραγε απαγορευμένη; Τι πληρώνω που δεν έχω ξοφλήσει ακόμα;
Και το δάκρυ; θα στεγνώσει άραγε ποτέ; Θα πάψει να είναι ποτάμι που κυλάει χωρίς σταματημό;
Κράτα με... ντομλαδάκι

Σκέψεις της νύχτας... (2)

Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν, τα λόγια γινόντουσαν ακόμα πιο ζεστά, ο πόθος υπήρχαν στιγμές που έφτανε στην κορυφή μα τα χέρια ήταν τόσο μακριά που δεν έφταναν οι άκρες των δακτύλων μου ν' αγγίξουν τις δικές του.
Ψέμα θα 'ναι, σκέφτηκα.
Η αναμονή πότε γλυκειά και πότε επίπονη, με την υπομονή όμως να θριαμβεύει και να στέκει εκεί ψηλά, δυνατή, ατέλειωτη, μέχρι τον επόμενο κατάπλου...
Κι έγινε το όνειρο ζωή!