Κι αν αλλάξει;

2012, χρονιά πικρή και δύσκολη. Δημιουργήθηκαν νέες πληγές ενώ παλαιότερες έγιναν ακόμα πιο βαθειές και μέσα σε όλα αυτά μία και μοναδική πραγματικά όμορφη Απριλιάτικη μέρα που όμως, ήρθαν μετά από αυτήν ένα σωρό πίκρες για να μου θυμίσουν ότι κακώς χαίρομαι, ανασηκώνομαι... Προφανώς η τιμωρία μου δεν είχε τελειώσει ακόμα. Να ρωτήσω τι πληρώνω; Το ξέρω θα είναι μάταιο, πληρώνω γενικά, χρωστούμενα δικά μου ή άλλων δεν έχει σημασία. Απλά πρέπει να πληρώνω και πρέπει να το πάρω επιτέλους απόφαση.

Και να το το 2013, στέκει στο κεφαλόσκαλο και περιμένει να μπει. Πώς να είναι άραγε; Το πιθανότερο, για να μη χαίρομαι και χτίζω παλάτια στην άμμο, θα είναι μια από τα ίδια με τον προκάτοχό του. Γεύση πικρή, πόνος που θα αγγίζει το όριο τ' ουρανού, όνειρα που θα γίνονται συντρίμμια πριν καλά καλά γεννηθούν κι εγώ στο ταμείο για να πληρώνω τις δόσεις που όπως φαίνεται μια ζωή ίσως να μη μου φτάνει για να ξεπληρώσω όσα μου έχει χρεώσει το σύμπαν.
Απαισιοδοξία; Όχι, απλά ρεαλισμός και καθαρή ματιά.

Να το δω κι αλλοιώς; Δεν γίνεται, ήδη το βλέπω το γκρίζο, το μαύρο. Δύο μέρες της απομένουν της χρονιάς για να φύγει και βρέθηκα στα ξαφνικά μέσα σε ένα πηγάδι με πικρό νερό. Τι να ελπίσω και τί να ονειρευτώ; Όσο περισσότερο ελπίζεις και αγνοείς το παρόν τόσο πιο απότομο και οδυνηρό είναι το πέσιμο, γιατί το χαστούκι θα το εισπράξω, θέλω δεν θέλω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει αποδειχθεί κατ' επανάληψη αυτό αμέτρητες φορές.

Αν μπορούσα να μην ακούω, να μη μιλώ, να μη σκέφτομαι, να μη βλέπω και να μη με βλέπει κανείς πόσο ευτυχισμένη θα ήμουν. Να χαθώ κάπου που να μην υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος...

Κι αν αλλάξει;
Ας πω και καμιά χαζομάρα...