Σκέψεις της νύχτας... (2)

Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν, τα λόγια γινόντουσαν ακόμα πιο ζεστά, ο πόθος υπήρχαν στιγμές που έφτανε στην κορυφή μα τα χέρια ήταν τόσο μακριά που δεν έφταναν οι άκρες των δακτύλων μου ν' αγγίξουν τις δικές του.
Ψέμα θα 'ναι, σκέφτηκα.
Η αναμονή πότε γλυκειά και πότε επίπονη, με την υπομονή όμως να θριαμβεύει και να στέκει εκεί ψηλά, δυνατή, ατέλειωτη, μέχρι τον επόμενο κατάπλου...
Κι έγινε το όνειρο ζωή!