Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Το Τραγούδι Του Ποιητή

Πρώτη φορά σ' ενός νησιού τα χώματα
Δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα

Βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνοιωσα
Τα "ζόρικα" που λεν αμέσως τά νοιωσα

Μήνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου
Δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου

Και πεντακόσιους τρείς κατά συνέχεια
Μετά - για την ψευτιά και την ανέχεια

Δύσκολο, δύσκολο της γης το πέρασμα
Και να μην βγαίνει καν ένα συμπέρασμα

Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφθηκα
Που μήτε ο ίδιος δεν το αντελήφθηκα

Ώσπου μια μέρα τόφερε η περίσταση
Κι αγάπησα χωρίς καμμιάν αντίσταση

Αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα
Πάντοτε βρε παιδιά μου τα θαλάσσωνα

Πρώτον διότι κυνηγούσα το άπιαστο
Και δεύτερον γιατ' ήμουν είδος άμοιαστο

Εφ' ώ και αφού την τύχη μου σιχτίρισα
Πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα...

Οδυσσέας Ελύτης




Σημ.
Απριλιάτικο πρωινό ήταν και δεν ήταν νησί, ήταν μια πόλη πλάι σ' ένα ποτάμι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου