Αφιερώνω χρόνο για να σκεφτώ τι καλύτερο μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τους άλλους, μετά το κάνω πράξη, μετά εισπράττω το φτύσιμο και μετά... το ξανακάνω!
Η φιλενάδα που δεν σηκώνει καν το τηλέφωνο εδώ και βδομάδες, αλλά σίγουρα θα το σηκώσει για να με καλέσει όταν θα χρειαστεί κάτι, γιατί με ξέρει. Και είναι σίγουρη πως από το τίποτα το δικό μου θα καταφέρω να βρω κάτι για να της το δώσω. Έτσι απλά για να είναι καλά, να είναι ευχαριστημένη.
Ο άλλος που ζήτησε κάτι και το ήθελε σύντομα, κι εγώ άρχισα να το κάνω όχι σύντομα αλλά άμεσα, λίγες ώρες αφού μου ζητήθηκε. Το αποτέλεσμα; Εγώ νοιάστηκα να αρχίσω την υλοποίηση αυτού που υποσχέθηκα, ο ενδιαφερόμενος... θυμάται άραγε ότι υπάρχω;
Η συνείδησή μου μού υπαγόρευσε να βοηθήσω κάποιον στα επαγγελματικά του σχέδια, να βάλω κι εγώ το χεράκι με τη δουλειά και τις γνώσεις μου στην βελτίωση και ανάπτυξη της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Δαπάνησα χρόνο, δούλεψα, κουράστηκα και περίμενα σήμερα ένα τηλεφώνημα... άδικα...
Ας μην αναφερθώ τι έκανα για άλλους πιο παλιά, σε περασμένους χρόνους, για να φτάσει κάποια στιγμή αφού ξόδεψα, στέρεψα, να ακούω ξανά στ' αφτιά μου τα λόγια ενός φίλου και αυτή τη φορά να τα κατανοώ πλήρως: "Σιγά που θα τον κάνεις εσύ αυτόν άνθρωπο. Αυτός μόνο άνθρωπος δεν είναι κι ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ!"
Πόσο δίκιο είχες καλέ μου!
Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει απόψε και ξέθαψα τη συνήθως ανύπαρκτη σε τέτοια θέματα λογική μου. Είναι ένα μείγμα θυμού και πίκρας, παράπονου και αγανάκτησης. Παρ' όλα αυτά όμως, ξέρω πως αν αύριο μου ζητηθεί να κάνω κάτι για να βοηθήσω κάποιον, η πιθανότερη απάντησή μου θα είναι: "Ό,τι θες αγαπημένε/η μου!". Γιατί συνεχίζω να το κάνω ξέρω, μα δεν θα το πω. Είναι μια απ' αυτές τις αλήθειες που ανακαλύπτει κανείς με το πέρασμα των χρόνων, βουτώντας βαθιά μεσ' τη ψυχή του.
Εγώ για όλους, και για μένα εγώ. Όσο μπορεί να λειτουργήσει αυτό το "εγώ".
Θα μπορέσει άραγε ποτέ να σκοτώσει κάποιος-κάτι αυτή την μητέρα Τερέζα που κουβαλάω μέσα μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου