Ο Σταχτύς Θάνατος

Θαρρούσα ως τώρα -φίλοι μου καλοί-

θαρρούσα ως τώρα...

πως όλα τα πράματα

βαδίζουν στη γη

με το αληθινό τους χρώμα.

Η Χαρά άσπρη.

Η Θλίψη χλωμή.

Ο Έρωτας ρόδινος

Ο Θάνατος μαύρος.

Έτσι θαρρούσα...

Και περνούσα τις μέρες μου,

με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.

Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.

Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα...

Γιατί έτσι τα 'βλεπα.

Έτσι νόμιζα.

Μα μια μέρα...

Μιά μέρα -φίλοι μου καλοί-

ένα σταχτύ σύννεφο άφησε τον ουρανό του

κι έπεσε στη κάμαρά μου.

Και τότε... όλα... έχασαν το χρώμα τους.

Η Θλίψη έγινε σταχτιά.

Σταχτιά κι η χαρά.

Σταχτύς κι Έρωτας.

Και σταχτύς -αλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ω Σειρήνα, εσύ...

Εσύ που τα 'βαψες όλα.

Που τ' άλλαξες όλα,

γιατί δεν άφηνες το Θάνατο

-τουλάχιστον αυτόν-

να με πάρει με τ' αληθινό του χρώμα;

Μενέλαος Λουντέμης