Ας σκοτώσει κάποιος την Τερέζα...

Πιάνω διαρκώς τον εαυτό μου να κάνει πράγματα για να βοηθήσει τους άλλους, χωρίς ουσιαστικά κανένα προσωπικό όφελος. Αντίθετα, αν το δει κανείς ψυχρά, λογικά και μόνο, το μόνο που εισπράττω είναι απώλεια χρόνου, σκέψης και κάποιες φορές χρημάτων.



Αφιερώνω χρόνο για να σκεφτώ τι καλύτερο μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τους άλλους, μετά το κάνω πράξη, μετά εισπράττω το φτύσιμο και μετά... το ξανακάνω!

Η φιλενάδα που δεν σηκώνει καν το τηλέφωνο εδώ και βδομάδες, αλλά σίγουρα θα το σηκώσει για να με καλέσει όταν θα χρειαστεί κάτι, γιατί με ξέρει. Και είναι σίγουρη πως από το τίποτα το δικό μου θα καταφέρω να βρω κάτι για να της το δώσω. Έτσι απλά για να είναι καλά, να είναι ευχαριστημένη.
Ο άλλος που ζήτησε κάτι και το ήθελε σύντομα, κι εγώ άρχισα να το κάνω όχι σύντομα αλλά άμεσα, λίγες ώρες αφού μου ζητήθηκε. Το αποτέλεσμα; Εγώ νοιάστηκα να αρχίσω την υλοποίηση αυτού που υποσχέθηκα, ο ενδιαφερόμενος... θυμάται άραγε ότι υπάρχω;
Η συνείδησή μου μού υπαγόρευσε να βοηθήσω κάποιον στα επαγγελματικά του σχέδια, να βάλω κι εγώ το χεράκι με τη δουλειά και τις γνώσεις μου στην βελτίωση και ανάπτυξη της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Δαπάνησα χρόνο, δούλεψα, κουράστηκα και περίμενα σήμερα ένα τηλεφώνημα... άδικα...

Ας μην αναφερθώ τι έκανα για άλλους πιο παλιά, σε περασμένους χρόνους, για να φτάσει κάποια στιγμή αφού ξόδεψα, στέρεψα, να ακούω ξανά στ' αφτιά μου τα λόγια ενός φίλου και αυτή τη φορά να τα κατανοώ πλήρως: "Σιγά που θα τον κάνεις εσύ αυτόν άνθρωπο. Αυτός μόνο άνθρωπος δεν είναι κι ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ!"
Πόσο δίκιο είχες καλέ μου!

Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει απόψε και ξέθαψα τη συνήθως ανύπαρκτη σε τέτοια θέματα λογική μου. Είναι ένα μείγμα θυμού και πίκρας, παράπονου και αγανάκτησης. Παρ' όλα αυτά όμως, ξέρω πως αν αύριο μου ζητηθεί να κάνω κάτι για να βοηθήσω κάποιον, η πιθανότερη απάντησή μου θα είναι: "Ό,τι θες αγαπημένε/η μου!". Γιατί συνεχίζω να το κάνω ξέρω, μα δεν θα το πω. Είναι μια απ' αυτές τις αλήθειες που ανακαλύπτει κανείς με το πέρασμα των χρόνων, βουτώντας βαθιά μεσ' τη ψυχή του.
Εγώ για όλους, και για μένα εγώ. Όσο μπορεί να λειτουργήσει αυτό το "εγώ".
Θα μπορέσει άραγε ποτέ να σκοτώσει κάποιος-κάτι αυτή την μητέρα Τερέζα που κουβαλάω μέσα μου;

Ο Σταχτύς Θάνατος

Θαρρούσα ως τώρα -φίλοι μου καλοί-

θαρρούσα ως τώρα...

πως όλα τα πράματα

βαδίζουν στη γη

με το αληθινό τους χρώμα.

Η Χαρά άσπρη.

Η Θλίψη χλωμή.

Ο Έρωτας ρόδινος

Ο Θάνατος μαύρος.

Έτσι θαρρούσα...

Και περνούσα τις μέρες μου,

με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.

Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.

Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα...

Γιατί έτσι τα 'βλεπα.

Έτσι νόμιζα.

Μα μια μέρα...

Μιά μέρα -φίλοι μου καλοί-

ένα σταχτύ σύννεφο άφησε τον ουρανό του

κι έπεσε στη κάμαρά μου.

Και τότε... όλα... έχασαν το χρώμα τους.

Η Θλίψη έγινε σταχτιά.

Σταχτιά κι η χαρά.

Σταχτύς κι Έρωτας.

Και σταχτύς -αλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ω Σειρήνα, εσύ...

Εσύ που τα 'βαψες όλα.

Που τ' άλλαξες όλα,

γιατί δεν άφηνες το Θάνατο

-τουλάχιστον αυτόν-

να με πάρει με τ' αληθινό του χρώμα;

Μενέλαος Λουντέμης

Ένα πικρό κι ένα γλυκό...

Άλλος ένας χρόνος στην πλάτη μου, κι εγώ να εξακολουθώ να ψάχνω για διαψεύσεις των πικρών διαπιστώσεών μου. Μάταιος κόπος! Πάντα κάποιος θα βρίσκεται για να βάζει την υπογραφή του φαρδιά-πλατιά κάτω από κάθε πικρή κι αληθινή διαπίστωση που κάνω για να την επιβεβαιώσει, να της δώσει εγκυρότητα.
Ξέρετε τι διαπίστωσα τελευταία; Ο καλύτερος τρόπος για να ρίξεις κάποιον όσο πιο χαμηλά γίνεται και να χαρείς τη "σκουπιδοποίησή" του, είναι να τον πας πρώτα στον Παράδεισο, να τον ανεβάσεις στον έβδομο ουρανό κι ακόμα ψηλότερα. Έτσι μπορείς να χαρείς ακόμα πιο έντονα τη πτώση του...
Ας είναι! Πρέπει να το πάρω επιτέλους απόφαση, άλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να μην αισθάνεται κανείς δυστυχισμένος είναι να σταματήσει να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Τέλος τα πικρά...

Επειδή στην ουσία δεν έχω άλλον παρά εμένα και μόνο, όπως και να το κάνουμε ένα δωράκι για τα γεννέθλιά μου το θέλω, να χαρώ κι εγώ λιγάκι. Κατέληξα λοιπόν σε ένα βιβλίο: Το θέμα του; Αστροφυσική! Αστροφυσική μαζί με όλη την ποιητικότητα, τη μαγεία ακόμα και τον ερωτισμό κι ό,τι άλλο υπέροχο χαρακτηρίζει το λόγο, γραπτό και προφορικό του Γιώργου Γραμματικάκη.
"Η αυτοβιογραφία του φωτός", είναι η επιλογή μου, και είμαι σίγουρη ότι πραγματικά θα το απολαύσω!

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου όπως το βρήκα στο διαδίκτυο.
«Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα –την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου– που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου».

Μόλις το αποκτήσω και ολοκληρώσω την ανάγνωσή του θα μεταφέρω εδώ τις εντυπώσεις μου.
Αλήθεια, το έχει διαβάσει κανείς;