Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Κι αν αλλάξει;

2012, χρονιά πικρή και δύσκολη. Δημιουργήθηκαν νέες πληγές ενώ παλαιότερες έγιναν ακόμα πιο βαθειές και μέσα σε όλα αυτά μία και μοναδική πραγματικά όμορφη Απριλιάτικη μέρα που όμως, ήρθαν μετά από αυτήν ένα σωρό πίκρες για να μου θυμίσουν ότι κακώς χαίρομαι, ανασηκώνομαι... Προφανώς η τιμωρία μου δεν είχε τελειώσει ακόμα. Να ρωτήσω τι πληρώνω; Το ξέρω θα είναι μάταιο, πληρώνω γενικά, χρωστούμενα δικά μου ή άλλων δεν έχει σημασία. Απλά πρέπει να πληρώνω και πρέπει να το πάρω επιτέλους απόφαση.

Και να το το 2013, στέκει στο κεφαλόσκαλο και περιμένει να μπει. Πώς να είναι άραγε; Το πιθανότερο, για να μη χαίρομαι και χτίζω παλάτια στην άμμο, θα είναι μια από τα ίδια με τον προκάτοχό του. Γεύση πικρή, πόνος που θα αγγίζει το όριο τ' ουρανού, όνειρα που θα γίνονται συντρίμμια πριν καλά καλά γεννηθούν κι εγώ στο ταμείο για να πληρώνω τις δόσεις που όπως φαίνεται μια ζωή ίσως να μη μου φτάνει για να ξεπληρώσω όσα μου έχει χρεώσει το σύμπαν.
Απαισιοδοξία; Όχι, απλά ρεαλισμός και καθαρή ματιά.

Να το δω κι αλλοιώς; Δεν γίνεται, ήδη το βλέπω το γκρίζο, το μαύρο. Δύο μέρες της απομένουν της χρονιάς για να φύγει και βρέθηκα στα ξαφνικά μέσα σε ένα πηγάδι με πικρό νερό. Τι να ελπίσω και τί να ονειρευτώ; Όσο περισσότερο ελπίζεις και αγνοείς το παρόν τόσο πιο απότομο και οδυνηρό είναι το πέσιμο, γιατί το χαστούκι θα το εισπράξω, θέλω δεν θέλω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει αποδειχθεί κατ' επανάληψη αυτό αμέτρητες φορές.

Αν μπορούσα να μην ακούω, να μη μιλώ, να μη σκέφτομαι, να μη βλέπω και να μη με βλέπει κανείς πόσο ευτυχισμένη θα ήμουν. Να χαθώ κάπου που να μην υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος...

Κι αν αλλάξει;
Ας πω και καμιά χαζομάρα...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα με λίγη... ζάχαρη

Λένε πως η ζωή είναι ένας κύκλος που διαρκώς γυρνάει, τα πικρά γίνονται γλυκά, τα γλυκά πικρά και ξανά πάλι από την αρχή...
Έχω χάσει όμως το μέτρημα με τα "πικρά Χριστούγεννα", νομίζω πως πρέπει πια να αγγίζουν τη δεκαετία. Πόσο ακόμα βρε φίλε; Γιατί κάθε καινούργια Χριστούγεννα είναι πιο πικρά από τα προηγούμενα;
Σκέψεις που ταξιδεύουν σαν καρυδότσουφλο στα κύμματα προσπαθώντας να φτάσουν, ν' αγγίξουν έστω και μια ακτίνα από το λαμπερό αστέρι των Χριστουγέννων. Μια ευχή για λίγη ζάχαρη,  για μια λέξη,
για μια γλυκειά ευχή, για ένα φιλί ατέλειωτο, πιο γλυκό κι απ' το μέλι, όπως τότε... (θυμάσαι;)
Μια αγκαλιά με το βλέμμα, ένα χάδι με τη φωνή...
Όποιος Θεός ακούει, ας είναι τα επόμενα Χριστούγεννα γλυκά όπως τα φιλιά του, ζεστά όπως η αγκαλιά του, λαμπερά όπως το βλέμμα του...
Μια σταλιά ζάχαρη... Μια σταγόνα μέλι...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Με θαυμασμό και πολλή αγάπη...

Το έχω δηλώσει άλλωστε, "Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι!". Έτσι κι εκείνο το βράδυ, χωρίς να υπάρχει λόγος, μια σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου και σε κλάσματα δευτερολέπτου πληκτρολόγησα τη "φράση" στο google και πάτησα "Αναζήτηση".

Άνοιξα το πρώτο από τα αποτελέσματα και βρέθηκα μπροστά σε μια υπέροχη έκπληξη. Άρχισα να διαβάζω το σύντομο κείμενο και παρά το γεγονός ότι το θέμα δεν με αφορούσε καθόλου προσωπικά, βούρκωσα. Το θέμα ίσως να είναι συνηθισμένο για πολλούς, αλλά για μένα ήταν άκρως συγκινητικό.
Το γεγονός που μόλις είχα ανακαλύψει είχε ήδη γίνει μερικές μέρες πριν κι έτσι δεν μπορούσα να ευχηθώ για την έκβασή του στη συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Μπορώ όμως να ευχηθώ μ' όλη μου τη ψυχή, να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα για μια λαμπρή σταδιοδρομία, να γίνει ένα ακόμα σκαλοπάτι προς την κορυφή (θυμάσαι; στο είχα ευχηθεί κάποτε...) που με τα χρόνια, τη δουλειά και την εμπειρία θα την πλησιάζει όλο και περισσότερο. Για μένα, κανείς δεν είναι καλύτερος από σένα, μα ακόμα κι αν είναι, σίγουρα μπορείς να τον φτάσεις και γιατί όχι να τον ξεπεράσεις!

Ναι, ξέρω θα μου πεις πάλι ότι είμαι στον κόσμο μου και δεν έχω καμία επαφή με την πραγματικότητα... Ίσως να είναι κι έτσι, πίστεψέ με όμως, ο δικός μου κόσμος είναι αληθινός, δεν κρύβεται, δεν αδικεί, έχει υπομονή, περιμένει, ονειρεύεται για ό,τι αγαπά, ξέρει να αισθάνεται, να δίνει, να χαίρεται με τα "μικρά" δικά του και τα "μεγάλα" των άλλων.

Καλή επιτυχία ψυχή μου!
(λόγια της καρδιάς είναι... μη ψάξεις με τη λογική να με κατακρίνεις, να με αποπάρεις...)

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Όταν το όνειρο και το ταξίδι γίνονται ένα!


Ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος κάποτε είχε πει ότι στη ζωή του ο καθένας μπορεί να κάνει πολλά ταξίδια, λίγα όμως είναι εκείνα που μένουν βαθειά χαραγμένα στη μνήμη μας, που ξεχωρίζουν...

Ωστόσο, υπάρχουν φορές που τα ταξίδια που μένουν έντονα χαραγμένα στη μνήμη μας δεν είναι τα ταξίδια που εμείς κάναμε, αλλά τα ταξίδια κάποιου άλλου. Ταξίδια που έχουμε ακούσει ή έχουμε διαβάσει γι' αυτά. Ταξίδια που τα είδαμε να γεννιόνται και να προγραμματίζονται με κάθε λεπτομέρεια. Το σημαντικότερο όμως αυτής της πρώτης φάσης του ταξιδιού, της προετοιμασίας, είναι η λάμψη στα μάτια του ταξιδευτή. Η λάμψη που γίνεται ολοένα και πιο δυνατή πλησιάζοντας στην... pole position της διαδρομής.

Τι κι αν τα δικά σου όνειρα, τα δικά σου ταξίδια δεν έχουν υλοποιηθεί; Είναι τόσο υπέροχο και μεγαλειώδες να βλέπεις, ναι, και με τα μάτια της ψυχής σου ακόμα, αγαπημένους ανθρώπους να λάμπουν από ευτυχία γιατί έχουν μόλις κάνει το πρώτο βήμα για την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού, ενός ονείρου ζωής!


Αν, αυτό δεν είναι αγάπη, τότε τι είναι;

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Χωρίς τίτλο (1)

Πικρός ο καιρός
κιτρίνισαν κι έπεσαν στη γη
της πορτοκαλιάς τα φύλλα
Μυρωδάτος ο ανθός

μα των ανθρώπων οι καρδιές, άδειες
παίρνει ο αγέρας την αγάπη
κι αφήνει πίσω χαλίκια στεγνά.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Διαπίστωση 4η

To "λίγο" είναι απέραντο μπροστά στο "τίποτα", κι έχει ακριβώς την ίδια αξία με το "όλα".




Όχι, δεν είναι συμβιβασμός, δεν είναι κατέβασμα του πήχη. Είναι μάθημα αξιών, είναι η ικανότητα να μπορείς να δεις μέσα σου και να συνειδητοποιήσεις απόλυτα τι σου λείπει. Είναι η ικανότητα να δεχθείς το "λίγο" που όμως αξίζει όσο και το "όλα" και κυρίως να μπορείς να πεις ευχαριστώ. Θεωρώ αρετή να μπορείς να νοιώσεις ικανοποιημένος, γεμάτος, ευτυχισμένος μ' αυτά που έχεις.
Δεν μετράμε επιφάνεια, μετράμε βάθος. Κι είναι φορές που κι αυτή ακόμα η "μια σταλιά", μπορεί να φτάσει πολύ βαθειά. Να φτάσει στο κέντρο του σύμπαντος κι ακόμα πιο βαθειά...

Έλα... ντολμαδάκι

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Μετά το τρίτο ουίσκι... (και βάλε...)

Όπως λέμε μετά το τρίτο κουδούνι... Η παράσταση αρχίζει, μόνο που δεν είναι παράσταση, είναι οι αλήθειες που δεν τολμούν να βγουν. Όχι για άλλο λόγο μα μονάχα γιατί πρέπει να προστατέψουν. Καρδιά φορτωμένη με συναισθήματα...
Αυτή η κατάρα που κάνει ότι κτίζω να γκρεμίζεται σε μηδενικό χρόνο. Η ευτυχία που με βλέπει και κάνει στροφή 180 μοιρών και χάνεται στο άπειρο... Ποτέ δεν μ' άφησε να την αγγίξω. Γιατί να είναι άραγε απαγορευμένη; Τι πληρώνω που δεν έχω ξοφλήσει ακόμα;
Και το δάκρυ; θα στεγνώσει
άραγε ποτέ; Θα πάψει να είναι ποτάμι που κυλάει χωρίς σταματημό;
Κράτα με... ντομλαδάκι

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Σκέψεις της νύχτας... (2)

Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν, τα λόγια γινόντουσαν ακόμα πιο ζεστά, ο πόθος υπήρχαν στιγμές που έφτανε στην κορυφή μα τα χέρια ήταν τόσο μακριά που δεν έφταναν οι άκρες των δακτύλων μου ν' αγγίξουν τις δικές του.
Ψέμα θα 'ναι, σκέφτηκα.
Η αναμονή πότε γλυκειά και πότε επίπονη, με την υπομονή όμως να θριαμβεύει και να στέκει εκεί ψηλά, δυνατή, ατέλειωτη, μέχρι τον επόμενο κατάπλου...
Κι έγινε το όνειρο ζωή!

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Σκέψεις της νύχτας... (1)

Τον είδα και πάλι να περνάει από μπροστά μου μετά από χρόνια. Τρία - τέσσερα θαρρώ, δεν ξέρω αν τα λες πολλά ή λίγα, ήταν όμως αρκετά για να σβήσουν την ελπίδα, τη διάθεση για να κοιτάξεις έστω κι απ' τις γρίλιες να δεις να περνά...

Μια φωνή που σ' αγκαλιάζει και σε χαϊδεύει χωρίς να χρειάζεται να απλώσει τα χέρια. Ένα "Σε κρατάω", αρκούσε για να φύγει το κρύο, να ζεσταθεί η ελπίδα και να αρχίσεις σιγά-σιγά να συνειδητοποιείς ότι ζεις, πως τελικά τα όνειρα, όχι μεγάλα, και η προσμονή για κάτι όμορφο υπάρχει ακόμα.

Ναι σας λέω, τον είδα... Έρωτας ήταν, ή διαφορετικά, θεμέλιο για συντρίμμια

(συνεχίζεται...)

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Το Τραγούδι Του Ποιητή

Πρώτη φορά σ' ενός νησιού τα χώματα
Δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα

Βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνοιωσα
Τα "ζόρικα" που λεν αμέσως τά νοιωσα

Μήνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου
Δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου

Και πεντακόσιους τρείς κατά συνέχεια
Μετά - για την ψευτιά και την ανέχεια

Δύσκολο, δύσκολο της γης το πέρασμα
Και να μην βγαίνει καν ένα συμπέρασμα

Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφθηκα
Που μήτε ο ίδιος δεν το αντελήφθηκα

Ώσπου μια μέρα τόφερε η περίσταση
Κι αγάπησα χωρίς καμμιάν αντίσταση

Αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα
Πάντοτε βρε παιδιά μου τα θαλάσσωνα

Πρώτον διότι κυνηγούσα το άπιαστο
Και δεύτερον γιατ' ήμουν είδος άμοιαστο

Εφ' ώ και αφού την τύχη μου σιχτίρισα
Πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα...

Οδυσσέας Ελύτης




Σημ.
Απριλιάτικο πρωινό ήταν και δεν ήταν νησί, ήταν μια πόλη πλάι σ' ένα ποτάμι...

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Ας σκοτώσει κάποιος την Τερέζα...

Πιάνω διαρκώς τον εαυτό μου να κάνει πράγματα για να βοηθήσει τους άλλους, χωρίς ουσιαστικά κανένα προσωπικό όφελος. Αντίθετα, αν το δει κανείς ψυχρά, λογικά και μόνο, το μόνο που εισπράττω είναι απώλεια χρόνου, σκέψης και κάποιες φορές χρημάτων.



Αφιερώνω χρόνο για να σκεφτώ τι καλύτερο μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τους άλλους, μετά το κάνω πράξη, μετά εισπράττω το φτύσιμο και μετά... το ξανακάνω!


Η φιλενάδα που δεν σηκώνει καν το τηλέφωνο εδώ και βδομάδες, αλλά σίγουρα θα το σηκώσει για να με καλέσει όταν θα χρειαστεί κάτι, γιατί με ξέρει. Και είναι σίγουρη πως από το τίποτα το δικό μου θα καταφέρω να βρω κάτι για να της το δώσω. Έτσι απλά για να είναι καλά, να είναι ευχαριστημένη.
Ο άλλος που ζήτησε κάτι και το ήθελε σύντομα, κι εγώ άρχισα να το κάνω όχι σύντομα αλλά άμεσα, λίγες ώρες αφού μου ζητήθηκε. Το αποτέλεσμα; Εγώ νοιάστηκα να αρχίσω την υλοποίηση αυτού που υποσχέθηκα, ο ενδιαφερόμενος... θυμάται άραγε ότι υπάρχω;
Η συνείδησή μου μού υπαγόρευσε να βοηθήσω κάποιον στα επαγγελματικά του σχέδια, να βάλω κι εγώ το χεράκι με τη δουλειά και τις γνώσεις μου στην βελτίωση και ανάπτυξη της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Δαπάνησα χρόνο, δούλεψα, κουράστηκα και περίμενα σήμερα ένα τηλεφώνημα... άδικα...

Ας μην αναφερθώ τι έκανα για άλλους πιο παλιά, σε περασμένους χρόνους, για να φτάσει κάποια στιγμή αφού ξόδεψα, στέρεψα, να ακούω ξανά στ' αφτιά μου τα λόγια ενός φίλου και αυτή τη φορά να τα κατανοώ πλήρως: "Σιγά που θα τον κάνεις εσύ αυτόν άνθρωπο. Αυτός μόνο άνθρωπος δεν είναι κι ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ!"
Πόσο δίκιο είχες καλέ μου!

Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει απόψε και ξέθαψα τη συνήθως ανύπαρκτη σε τέτοια θέματα λογική μου. Είναι ένα μείγμα θυμού και πίκρας, παράπονου και αγανάκτησης. Παρ' όλα αυτά όμως, ξέρω πως αν αύριο μου ζητηθεί να κάνω κάτι για να βοηθήσω κάποιον, η πιθανότερη απάντησή μου θα είναι: "Ό,τι θες αγαπημένε/η μου!". Γιατί συνεχίζω να το κάνω ξέρω, μα δεν θα το πω. Είναι μια απ' αυτές τις αλήθειες που ανακαλύπτει κανείς με το πέρασμα των χρόνων, βουτώντας βαθιά μεσ' τη ψυχή του.
Εγώ για όλους, και για μένα εγώ. Όσο μπορεί να λειτουργήσει αυτό το "εγώ".
Θα μπορέσει άραγε ποτέ να σκοτώσει κάποιος-κάτι αυτή την μητέρα Τερέζα που κουβαλάω μέσα μου;

Ο Σταχτύς Θάνατος

Θαρρούσα ως τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρρούσα ως τώρα...
πως όλα τα πράματα
βαδίζουν στη γη
με το αληθινό τους χρώμα.
Η Χαρά άσπρη.
Η Θλίψη χλωμή.
Ο Έρωτας ρόδινος
Ο Θάνατος μαύρος.
Έτσι θαρρούσα...

Και περνούσα τις μέρες μου,
με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.
Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατί έτσι τα 'βλεπα.
Έτσι νόμιζα.

Μα μια μέρα...
Μιά μέρα -φίλοι μου καλοί-
ένα σταχτύ σύννεφο άφησε τον ουρανό του
κι έπεσε στη κάμαρά μου.
Και τότε... όλα... έχασαν το χρώμα τους.
Η Θλίψη έγινε σταχτιά.
Σταχτιά κι η χαρά.
Σταχτύς κι Έρωτας.
Και σταχτύς -αλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ω Σειρήνα, εσύ...
Εσύ που τα 'βαψες όλα.
Που τ' άλλαξες όλα,
γιατί δεν άφηνες το Θάνατο
-τουλάχιστον αυτόν-
να με πάρει με τ' αληθινό του χρώμα;

Μενέλαος Λουντέμης

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Ένα πικρό κι ένα γλυκό...

Άλλος ένας χρόνος στην πλάτη μου, κι εγώ να εξακολουθώ να ψάχνω για διαψεύσεις των πικρών διαπιστώσεών μου. Μάταιος κόπος! Πάντα κάποιος θα βρίσκεται για να βάζει την υπογραφή του φαρδιά-πλατιά κάτω από κάθε πικρή κι αληθινή διαπίστωση που κάνω για να την επιβεβαιώσει, να της δώσει εγκυρότητα.
Ξέρετε τι διαπίστωσα τελευταία; Ο καλύτερος τρόπος για να ρίξεις κάποιον όσο πιο χαμηλά γίνεται και να χαρείς τη "σκουπιδοποίησή" του, είναι να τον πας πρώτα στον Παράδεισο, να τον ανεβάσεις στον έβδομο ουρανό κι ακόμα ψηλότερα. Έτσι μπορείς να χαρείς ακόμα πιο έντονα τη πτώση του...
Ας είναι! Πρέπει να το πάρω επιτέλους απόφαση, άλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να μην αισθάνεται κανείς δυστυχισμένος είναι να σταματήσει να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Τέλος τα πικρά...


Επειδή στην ουσία δεν έχω άλλον παρά εμένα και μόνο, όπως και να το κάνουμε ένα δωράκι για τα γεννέθλιά μου το θέλω, να χαρώ κι εγώ λιγάκι. Κατέληξα λοιπόν σε ένα βιβλίο: Το θέμα του; Αστροφυσική! Αστροφυσική μαζί με όλη την ποιητικότητα, τη μαγεία ακόμα και τον ερωτισμό κι ό,τι άλλο υπέροχο χαρακτηρίζει το λόγο, γραπτό και προφορικό του Γιώργου Γραμματικάκη.
"Η αυτοβιογραφία του φωτός", είναι η επιλογή μου, και είμαι σίγουρη ότι πραγματικά θα το απολαύσω!

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου όπως το βρήκα στο διαδίκτυο.
«Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα –την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου– που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου».


Μόλις το αποκτήσω και ολοκληρώσω την ανάγνωσή του θα μεταφέρω εδώ τις εντυπώσεις μου.
Αλήθεια, το έχει διαβάσει κανείς;

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Εξομολόγηση λάθους

Για ένα πράγμα λυπάμαι πραγματικά, που αγάπησα τόσο φθηνούς ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν αξίζει ούτε να τους φτύσεις...
Πόση υποκρισία πια;

Υ.Γ. Λέγοντας "αγάπησα" δεν αναφέρομαι σε ερωτικό επίπεδο.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Το Πρωτοχρονιάτικο δώρο μου

Μη νομίζετε, όσο παράξενη και να είμαι, όσο και να μη θέλω ευχές για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, υπάρχει κάπου μέσα μου μια γωνιά που θα ήθελε να πάρει λίγο φως από τις ημέρες αυτές. Επειδή όμως η εκπλήρωση μιας τέτοιας επιθυμίας αποτελεί μέγιστη αυταπάτη την κλείδωσα (την επιθυμία) στο συρτάρι αφού βέβαια έβαλα πρώτα και το κλειδί μέσα.
Ήθελα κι ένα δωράκι! Επειδή όμως είμαι φανατική οπαδός του «εγώ για δύο», και αυτή τη φορά το δωράκι μου μού το έκανα εγώ! Καθώς η οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει ξανοίγματα, αρκέστηκα σε 4 σαλιγκάρια! Πήρα δύο κίτρινα και δύο κόκκινα apple snails! Είναι όμορφα, ζωηρά και κυρίως πεινασμένα, γεγονός που θα συμβάλει στο να μου καθαρίσουν τα τζάμια και τα φυτά του ενυδρείου από την άλγη.

Πριν από αρκετό καιρό, μετά από ψάξιμο στο διαδίκτυο, κατάφερα να συγκεντρώσω υλικό για να γράψω έναν άρθρο για κάποια ιστοσελίδα. Μεταφέρω λοιπόν κι εδώ το κείμενό μου, ώστε να σας «γνωρίσω» με τους καινούργιους κάτοικους του ενυδρείου μου:

Apple snails
Ένα από τα είδη που αποτελεί τον συνηθέστερο «συγκάτοικο» των χρυσόψαρων σε ένα ενυδρείο είναι τα apple snails, ιδιαίτερα τα κίτρινα ή διαφορετικά, golden apple snails.

Πρόκειται για ένα είδος σαλιγκαριών γλυκού νερού του τροπικού και υποτροπικού κλίματος. Ανήκουν στην ομάδα Ampullariidae που συχνά αναφέρεται και ως Pilidae, η οποία περιλαμβάνει αρκετά είδη. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκονται τα μεγαλύτερα είδη σαλιγκαριών γλυκού νερού του πλανήτη, ενώ κάποια από αυτά μπορεί να φτάσουν σε διάμετρο μέχρι και τα 15 εκατοστά!
Το κύριο χαρακτηριστικό τους για να τα αναγνωρίσει κανείς, ανάμεσα σε άλλα είδη σαλιγκαριών, είναι ένα όργανο που διαθέτουν για να αναπνέουν έξω από το νερό και μοιάζει με σωλήνα/κεραία (σιφόνι). Επίσης, άλλο ένα χαρακτηριστικό της ανατομίας αυτών των σαλιγκαριών είναι η ύπαρξη μίας κερατώδους επιφάνειας/πλάκας που είναι ενσωματωμένη στο πάνω μέρος του ποδιού. Αυτό εξυπηρετεί ως «πόρτα», για την προστασία του μαλακού μέρους του σαλιγκαριού όταν αυτό αποσύρεται μέσα στο κέλυφός του.
Το αναπνευστικό σύστημα των apple snails αποτελείται από τον συνδυασμό βραγχίου και πνεύμονα που τους επιτρέπει να επιβιώσουν σε νερό με χαμηλή περιεκτικότητα οξυγόνου αναπνέοντας ατμοσφαιρικό αέρα και ακόμα να μπορούν να εγκαταλείψουν για μικρά χρονικά διαστήματα το νερό για αναζήτηση τροφής έξω από αυτό.
Σε σύγκριση με τα περισσότερα είδη σαλιγκαριών που είναι ερμαφρόδιτα, τα apple snails χωρίζονται σε αρσενικά και θηλυκά, άρα για την αναπαραγωγή τους απαιτείται η ύπαρξη και των δύο φύλων. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του είδους που φιλοξενούμε στα ενυδρεία μας είναι ότι εναποθέτουν τα αυγά τους πάνω από την επιφάνεια του νερού σε σχηματισμούς που μοιάζουν με τσαμπί από σταφύλι. Η τακτική αυτή προστατεύει τα αυγά των σαλιγκαριών από το να φαγωθούν από τα ψάρια είτε αυτά βρίσκονται σε ενυδρείο ή στο φυσικό τους περιβάλλον (λίμνη ή ποτάμι).
Αρκετά από τα είδη των apple snails είναι εύκολο να εκτραφούν σε ένα ενυδρείο, συμβιώνοντας αρμονικά με σχεδόν όλα τα ψάρια, συμβάλλοντας σημαντικά και στον καθαρισμό του ενυδρείου από την άλγη. Ως φυτοφάγα που είναι, μπορούν να τραφούν με λαχανικά, φυτά του ενυδρείου αλλά και την τροφή που χρησιμοποιούμε για να ταΐσουμε τα ψάρια (κόκκους, νιφάδες κ.λπ).

Επιγραμματικά:

Ο χώρος
• Ενυδρείο με κάλυμμα ή λίμνη
• Ύψος 5 - 10 εκατοστά κενό από την επιφάνεια του νερού μέχρι το καπάκι (αυτό κυρίως αφορά τις περιπτώσεις που διατηρούνται σαλιγκάρια για αναπαραγωγή)
• 10 λίτρα νερό για κάθε μεσαίου μεγέθους σαλιγκάρι (±5 εκατοστά διάμετρο)
Τροφή
• Λαχανικά (λάχανο, αγγούρι, μικρά κομμάτια καρότου, πράσινα φασολάκια, σέληνο).
• Άλγη και φυτά του ενυδρείου.
• Τροφή των ψαριών (κόκκοι κ.λπ).
• Κατεψυγμένη τροφή των ψαριών, π.χ. γαρίδες, ακόμη και τα ίδια τα αυγά τους.
Νερό
• Πλούσιο σε ασβέστιο.
• pH: 6.5- 8, με προτίμηση πάνω από 7.
Φωτισμός
• Δεν απαιτείται.
• Προτιμώνται τα σκιερά μέρη.
Θερμοκρασία
• 18 - 28°C
• Ποτέ κάτω από 18°C
Αναπαραγωγή
• Ξεχωριστά φύλα
• Αύξηση αναπαραγωγικής ικανότητας την άνοιξη.
Αυγά
• Τα εναποθέτουν σε σχηματισμό τσαμπιού πάνω από την επιφάνεια του νερού (τα περισσότερα είδη) ή μέσα στο νερό.
• Είναι δυνατόν να υπάρξουν αρκετές εναποθέσεις αυγών ανά μήνα.
• Τα αυγά πρέπει να διατηρούνται υγρά, όχι όμως βρεγμένα.
Εκκόλαψη
• Μετά από 2 – 3 εβδομάδες (εξαρτάται από τη θερμοκρασία).



Πηγές: applesnail.net, en.wikipedia.org, www