Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Σημαντικό, σημαντικότερο...

Με το πέρασμα των χρόνων, μέσα από τις συνθήκες που βιώνουμε καθημερινά κάποια στιγμή στη ζωή μας ξεχωρίζουμε κι επιλέγουμε τι είναι για εμάς σημαντικό και άκρως απαραίτητο.
Σαφώς και δεν θεωρούν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα σημαντικά και απαραίτητα. Αυτό είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό κι έχει πάντα να κάνει με τα εξωτερικά ερεθίσματα και τις καταστάσεις που ζει ο καθένας αλλά και με τον δικό του ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο. Είναι αυτό που μας λείπει, αυτό που όταν το έχουμε μας δίνει ζωή. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και ξυπνά μέσα μας την ανάγκη να δημιουργήσουμε, να θέλουμε να ζήσουμε και να ευτυχίσουμε.
Πόσα πολλά αλήθεια θα μπορούσα να γράψω γι’ αυτό το «σημαντικότερο» για μένα. Είναι το αστέρι στην κορυφή του Χριστουγεννιάτικου δένδρου. Αυτό που δίνει φως στο καθετί και μας γεμίζει δύναμη. Μια δύναμη μοναδική που μ’ αυτήν μπορούμε να παλέψουμε ενάντια σε κάθε αντιξοότητα. Μας κάνει να αναγεννιόμαστε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Και τότε, όταν έχεις πλέον συνειδητοποιήσει τι είναι το σημαντικότερο στη ζωή σου παλεύεις μ’ όλες σου της δυνάμεις για να το έχεις. Το κάνεις ευχή και προσευχή, το στέλνεις στο σύμπαν και παρακαλάς, ικετεύεις πολλές φορές, να γίνει πραγματικότητα. Διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια σ’ αυτή την ευχή, σ’ αυτό το παρακάλι προς το σύμπαν, οπουδήποτε, σ’ όποιο Θεό πιστεύεις. Θέλεις όμως και μια βοήθεια, που δεν είναι άλλη από το να ακούσεις από ανθρώπους γύρω σου να λένε απλά… «Μακάρι!»

Οτιδήποτε άλλο σε σκοτώνει
Edit: Ναι ψυχή μου, εσύ είσαι ό,τι σημαντικότερο!

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Το χρονικό ενός όμορφου, πλην άτυχου μονομάχου

Η επίσκεψη στο Pet-shop ήταν πλέον επιβεβλημένη καθώς το νερό του ενυδρείου παρέμενε χωρίς αντιχλώριο εδώ και μήνες. Επιπλέον, η καφέ άλγη που σκέπαζε τα φύλλα από τις ανούμπιές μου χαλούσε την αισθητική και όχι μόνο,  και ο αποτελεσματικότερος τρόπος για την εξολόθρευσή της ήταν η προσθήκη μερικών αλγοφάγων σαλιγκαριών.

Πήρα λοιπόν το αντιχλώριο και το ακούμπησα στον πάγκο του ταμείου για να μπω μετά στον άλλο χώρο του καταστήματος που φιλοξενούνται τα ψάρια, τα σαλιγκάρια και τα υδρόβια φυτά. Διάλεξα δύο golden apple και δύο zebra snails, και συνέχισα να περιφέρομαι χαζεύοντας τα ψάρια, χωρίς βέβαια να έχω σκοπό να πάρω κάποιο από αυτά για το ενυδρείο μου. Ξαφνικά το βλέμμα μου έπεσε σε ένα μεγάλο διάφανο πλαστικό ποτήρι όπου μέσα ένα κόκκινο μονομαχάκι είχε ανοίξει τα πτερύγιά του επιδεικνύοντας την ομορφιά του! Ναι, είναι αλήθεια το κόκκινο χρώμα με τραβά πάντα σαν μαγνήτης! Πλησίασα για να δω τον όμορφο μικρό από κοντά και να παρατηρήσω με προσοχή τα χρώματα και τη μεγάλη ουρά του. Πιο ευτυχισμένος δεν θα είναι, σκέφτηκα, στο 5λιτρο παροπλισμένο εδώ και καιρό ενυδρείο μου; Μα τί το σκέφτομαι; Σαφώς και θα είναι!
Έτσι, βρέθηκα στο ταμείο με το αντιχλώριο, τα τέσσερα σαλιγκάρια και τον κόκκινο μονομάχο.
Έβαλα το ψαράκι σε ένα μικρό κουβά (που έχω για ενυδρειακές εργασίες) και άρχισα την προετοιμασία του μικρού ενυδρείου. Ανακάλυψα ότι το δικό του φίλτρο δεν λειτουργούσε γι’ αυτό τοποθέτησα ένα άλλο μικρό εσωτερικό που μέχρι πριν 2 μέρες είχα στο ενυδρείο με τα χρυσόψαρα. Πρόσθεσα νερό από το μεγάλο ενυδρείο και έθεσα το φίλτρο σε λειτουργία.
Αργότερα, πήρα με μια απόχη το μονομαχάκι από τον κουβά και το έβαλα στο ενυδρείο, διαπιστώνοντας όμως ότι η θερμοκρασία του νερού ήταν γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου, τιμή χαμηλή για τις απαιτήσεις ενός μονομάχου. Τοποθετώ λοιπόν και τον θερμαντήρα στο ενυδρείο και τον έθεσα σε λειτουργία. Θα το αφήσω έτσι, σκέφτηκα, να ανέβει λίγο η θερμοκρασία του νερού και μετά θα γυρίσω τον διακόπτη γύρω στους 23-24 βαθμούς. Αυτό έκανα και κάθισα στο γραφείο…
Μια τηλεφωνική συνομιλία λίγο αργότερα, μου άλλαξε εντελώς τη διάθεση με αποτέλεσμα από το απόγευμα μέχρι πολύ αργά το βράδυ να έχω βουλιάξει στη στενοχώρια και στο κλάμα. Λες και όλα είχαν διαγραφεί από το μυαλό μου. Ούτε ενυδρείο, ούτε μονομάχος, ούτε θερμοκρασίες… τίποτα απολύτως, παρά μόνο μια απέραντη πίκρα.
Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα όταν πλησίασα στο χώρο που ήταν το μικρό ενυδρείο. Το κοιτάζω, και τι βλέπω; Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 32 βαθμούς Κελσίου και ο άλλοτε όμορφος κόκκινος μονομάχος βρισκόταν νεκρός  στα χαλίκια  του πυθμένα του ενυδρείου…
Υπάρχουν τελικά κάποιοι άνθρωποι που ανάλογα με τον τρόπο που μου συμπεριφέρονται μπορεί να με κάνουν να νοιώσω πως μπορώ να κατακτήσω όλο τον κόσμο και να καταφέρω τα πάντα ή αντίθετα να με ισοπεδώσουν, να με κάνουν να χαθώ...