Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ψεύτικη άνοιξη

Στις 21 Μαρτίου, ημερομηνία κατά την οποία πραγματοποιείται η εαρινή ισημερία, μπαίνουμε στην εποχή της άνοιξης. Ένας νέος κύκλος ζωής αρχίζει! Μια ζωογόνος δύναμη έρχεται να διώξει το γκρίζο του χειμώνα και να γεννήσει ξανά την ελπίδα. Τα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού μας σιγά σιγά εξαλείφονται και τη θέση τους παίρνει η χαρά, η ελπίδα και η αισιοδοξία.

Πόσο θα ήθελα να τα πιστέψω αλήθεια αυτά που γράφω! Μοιάζουν τόσο όμορφα, δεν το κρύβω, που ειλικρινά τα ζηλεύω. Κι αν ακόμη αλλάξω τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, αν βάλω άλλα γυαλιά στα μάτια της ψυχής μου, τι θα γίνει; Πόσο μπορεί να ταυτιστεί η σκέψη με τα γεγονότα της καθημερινότητας; Δυστυχώς δεν ζούμε από τις σκέψεις μας όσο θετικές και αισιόδοξες κι αν είναι. Τι κι αν είναι άνοιξη κι ο κόσμος αναγεννάται; Ωραία, το καταγράφω αυτό στο DNA μου, το κάνω σημαία, και; Θα πραγματοποιηθεί μήπως κάποια ευχή μου; Θα σταματήσω να είμαι πλέον καταχωρημένη ως άνεργη; Θα συναντηθώ με την ευτυχία, ή μήπως θα σταματήσει καθετί κακό να γίνεται χειρότερο;
Κι αν όλα αυτά κάποιοι τα ονομάζουν απαισιοδοξία, εγώ τα ονομάζω απλά ρεαλισμό.

Ας είχα, έστω, τον ώμο σου να γύρω…

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Έλα σε μένα

Θέλω να τ' ακούσω, μ' ακούς;




Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ' άστρα του τ' απελπισμένα,
μη φοβηθείς απ' το σκοτάδι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ' αγαπημένα,
να ζήσεις τ' όνειρο και πάλι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ'αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για την καρδιά σου πού 'ναι άδεια
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.



Στίχοι: Νίκος Γκάτσος - Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις - Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Χωρίς τίτλο


Ποτέ εσύ δεν θα χαρείς,

Για σένα πέθανε η ελπίδα
Είπες κι ένοιωσες χαρά
Σε πρόλαβε είπα, ο χρόνος
την άγγιξα για λίγο την ελπίδα,
φωτίστηκε ο χώρος γύρω μου
Γέλασες πάλι ειρωνικά
τυχαίο ήταν, είπες
είσαι λίγη εσύ για τη χαρά
εσένα δεν σου πρέπει ελπίδα
τα όνειρα, δεν είναι για σένα
Κι αν μόνη σου δεν μπορείς
να πάψεις πια να ζεις,
να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις,
εγώ είμαι εδώ για σένα,
χίλια να σε κάνω μπορώ κομμάτια
κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή
μπορώ να σε σκοτώνω
Κι εγώ τότε κατάλαβα,
Τοίχους ψηλούς έχτισα γύρω
άνθρωπος ξανά να μην πλησιάσει
ανθρώπου βλέμμα
ποτέ να μη με συναντήσει
Δηλητήριο, τα λόγια,
το γέλιο, η ψυχή τους
Θάνατο μυρίζει η μοναξιά,
μα το προτιμώ
απ’ το να μυρίζει ο φθόνος

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Με κατάνυξη

Και πάλι αντιγράφω γιατί αν μεταφέρω συναισθήματα και καταστάσεις μέσα από δικές μου λέξεις,  θα 'ναι τόση η πίκρα που ούτε κι εγώ δεν θα μπορώ να τα διαβάσω. Ακόμα μαζεύω απ' τον κόσμο γύρω μου λόγια πικρά, γεμάτα φθόνο. Λέξεις ανείπωτες, σκληρές κι απάνθρωπες, κατάρες στη χαρά και στην ελπίδα.
Τόσος θρίαμβος πια τ' άδικο; Ας καταλαγιάσει επιτέλους... "Εσύ" όμως, έλα...

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.