Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Πριν αρχίσει το 2012...

Δεν θέλω ευχές! Τις θεωρώ μέγιστη κοροϊδία. Όταν εύχεσαι κάτι σημαίνει ότι έχεις και την ελπίδα πως θα πραγματοποιηθεί και, η ελπίδα είναι όπως ακριβώς και το χτίσιμο των παλατιών στην άμμο.
Τελικά το πιο σίγουρο πράγμα σ’ αυτό τον κόσμο είναι ο νόμος του Murphy «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει»… και πήγε, και πάει και θα πάει… Αξίωμα!

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Με ξαναβρίσκω...

Πέρασαν κι αυτά τα Χριστούγεννα, τελείωσε και φέτος αυτή η για χρόνια επαναλαμβανόμενη απάτη. Δεν θέλησα ευχές, άσκοπα λόγια, άδεια, ειπωμένα ή γραμμένα που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Μέχρι εδώ ήταν το παραμύθι…
Αυτά τα Χριστούγεννα μου βγήκαν αρκετά εποικοδομητικά, μιας και πραγματικά απήχα από οτιδήποτε Χριστουγεννιάτικο. Άρχισα επιτέλους να βρίσκω τον εαυτό μου.
Σίγουρα για πολλούς δεν είναι ό,τι καλύτερο ένα αρχαίο δράμα Χριστουγεννιάτικα, αλλά πραγματικά απόλαυσα τον Μάνο Κατράκη ως Κρέοντα και την Ειρήνη Παπά ως Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή.  Κι αυτός είναι ένας από τους θησαυρούς που κρύβει το διαδίκτυο και ειδικά το  YouTube. Τις τελευταίες μέρες είδα ακόμα τον "Γλάρο" του Τσέχωφ, τον "Γυάλινο κόσμο" του αγαπημένου μου Tennessee Williams και μία μοναδική Άννα Συνοδινού να υποδύεται τη μάνα στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Η μετάφραση στη συγκεκριμένη παράσταση ήταν του Νίκου Γκάτσου, ίσως και γι’ αυτό να είδα και να ξαναείδα τον μονόλογο του φεγγαριού, κατά την άποψή μου ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία του έργου. Και βέβαια όλα αυτά ντυμένα με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.


Πλούσιο υλικό επίσης  μπορεί κανείς να αντλήσει και στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου. Δυστυχώς όμως για παλιές παραστάσεις, που κατά την άποψή μου έχουν και αξιολογότατες ερμηνείες δεν υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό. Αρκέστηκα λοιπόν σε κάποια κλασσικά αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου, που μεταφέρθηκαν στη σκηνή σχετικά πρόσφατα. Χθες Ίψεν, «Έντα Γκάμπλερ» και σήμερα Μπρέχτ, «Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία»…
Έπεται συνέχεια! Έχω εντοπίσει αρκετά ενδιαφέροντα έργα που θέλω να δω. Επόμενη επιλογή μου, και πάλι Μπρέχτ «Ο Βίος του Γαλιλαίου». 
Και σίγουρα προτιμώ χίλιες φορές την παρέα μια καλής θεατρικής παράστασης μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου από οτιδήποτε άλλο!

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Διαπίστωση τρίτη

Κάποιοι άνθρωποι αρνούνται πεισματικά να σε αφήσουν να τους εξηγήσεις κάτι, απλά και μόνο επειδή δεν θέλουν να σου πουν ότι έχεις δίκιο.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Η ολοκλήρωση της συνάρτησης

Όσο απαισιόδοξη και να είμαι, αν και εγώ την απαισιοδοξία αυτή την αποκαλώ ρεαλισμό, πολλές φορές ονειρεύτηκα το πώς θα ήθελα να ήταν η ζωή μου. Μη φανταστείτε ότι προσδοκούσα μέσα από τα όνειρά μου ακραία πράγματα. Ήθελα να έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους που να αξίζουν πραγματικά, όχι πολλούς δύο τρεις μου φτάνουν και μου περισσεύουν αρκεί να ξέρουν να δίνουν αλλά κυρίως να παίρνουν (ναι, τελικά είναι κι αυτό υπερβολικά δύσκολο για πάρα πολλούς ανθρώπους). Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους ήθελα και κάποιον που να τον βλέπω κάποια πρωινά μόλις ανοίξω τα μάτια μου… Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε να ανοίξω την πόρτα του πύργου μου, κι όπως μου είχαν πει πριν χρόνια, «για να μπει κάποιος στην καρδιά σου, πρέπει πρώτα να την ανοίξεις». Δεν λέω, σωστή η σκέψη αλλά, άκρως επικίνδυνη ενέργεια.
Δύσκολοι καιροί για τέτοια ανοίγματα. Ρημάδι μέσα ο πύργος. Τι φίλοι μπήκαν, τι στενοί συγγενείς, άνδρες, γυναίκες… ο καθένας άφησε κι από ένα βουναλάκι με συντρίμμια κι έφυγε χωρίς να κλείσει καν την πόρτα. Κι άντε τώρα εγώ να μαζέψω και να πετάξω έξω όλα αυτά τα χαλάσματα… Αδύνατον, δύσκολο αλλά είναι ανάγκη να βρω μια λύση.
Μετά από ατέλειωτες ώρες… μέρες σκέψης, ήρθε στο μυαλό μου μια προηγούμενη χρονική περίοδος της ζωής μου που τη θεωρώ από τις καλύτερες.
Ήταν λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό που αποκαλούσαν την Ολοκληρωμένη Συνάρτηση «Φρικιό». Μονίμως χωμένη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, ανάμεσα σε στοίβες από εγχειρίδια προγραμμάτων, πολυσέλιδες εκτυπώσεις από σημειώσεις σεμιναρίων. Τρελό διάβασμα, πότε απ’ το χαρτί, πότε απ’ την οθόνη. Μια διαρκής προσπάθεια για γνώση, για μάθηση. Δημιουργία και διάβασμα, όχι για κανέναν άλλο λόγο μα για να γίνει η Συνάρτηση ακόμα πιο Ολοκληρωμένη. Εγκεφαλικά κύτταρα στο peak της λειτουργίας τους, κι ευτυχώς το αποτέλεσμα τέτοιο που να με κάνει υπερήφανη για ό,τι έχω καταφέρει να μάθω, να φτιάξω, να δημιουργήσω! Όλα αυτά πάντα με τη συνοδεία κλασσικής μουσικής και στο τσακίρ κέφι μόνο Μάνος Χατζιδάκις, οτιδήποτε άλλο δεν ταίριαζε στην προσωπικότητά μου. Τότε, όσο και να φανεί παράξενο, έβγαινα! Ναι, κάθε τρεις και λίγο φορούσα τα καλά μου, έπαιρνα τη μοναξιά και την αφεντιά μου και πότε στο Μέγαρο Μουσικής, πότε στη Λυρική κατάφερα να μαζέψω αρκετό υλικό για την ανάπτυξη του πνευματικού μου επιπέδου. Πού και πού, άνοιγα και κανένα σωληνάριο λαδομπογιάς δίνοντας χρώμα στον καμβά και στη ζωή μου γενικότερα. Μ’ άρεσε να μυρίζει το σπίτι νέφτι, καθώς είναι μια μυρωδιά που την έχω ταυτίσει απόλυτα με την τέχνη.
Τότε, δεν λαχταρούσα ν’ ακούσω κανενός την «καλημέρα», δεν σπαρταρούσε η καρδιά μου κάνοντας μια ευχή να είναι η… ο… κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο. Ήμουν εγώ, ο υπολογιστής, τα βιβλία και οι σημειώσεις μου, ο Bach και ο Mozart, ο καμβάς και τα πινέλα μου, τα εισιτήρια για το Μέγαρο μουσικής… ό,τι μπορούσα να δημιουργήσω.
Πάμε πάλι λοιπόν εκεί, ήμουν καλά τότε, ένοιωθα ολοκληρωμένη, μ’ άρεσα!
Τι το ήθελα κι άλλαξα;

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Μόνο...

Είναι ωραίο τελικά να ζητάς λίγα, μα για τη ψυχή μεγαλειώδη...




Δυο μέρες μόνο
Να σε κρατάω αγκαλιά
Δυο μέρες μόνο
Να σ' έχω δίπλα μου ξανά
Για λίγο μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Σ' ένα ταξίδι-αστραπή
Να ξεδιπλώνω
Να παίρνει ανάσα η ζωή
Για λίγο μόνο.

Για τόσο μόνο
Φως να γεμίζουν οι στιγμές
Να λάμπουν μες στο χρόνο
Όλο το σώμα μου να ζει
Για σένα μόνο
Δυο μέρες μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Να συνηθίζει το κορμί
Και εγώ να λιώνω
Έπειτα μόνο τη φωνή σου
Ν' ανταμώνω.

Δυο μέρες μόνο
Όσο μια βόλτα διαρκεί
Για τόσο μόνο
Όλη η ζωή μου
Αυτή η στιγμή
Δυο μέρες μόνο...

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Όνειρα...


Από τότε, ίσως, που ο κόσμος δημιουργήθηκε οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν όνειρα. Τα «ζωγράφιζαν» στο μυαλό τους, κι άρχισαν σιγά σιγά να τα κτίζουν, πότε με πράξεις, πότε απλά με σκέψεις, με εικόνες που χρωμάτιζαν με ό,τι είχαν μέσα στη ψυχή τους. Έθεταν στόχους κι έκαναν ευχή την πραγματοποίησή τους. Μέρα με τη μέρα, ονειρευόντουσαν, ήλπιζαν, περίμεναν…
Έφτανε όμως το πλήρωμα του χρόνου και το όνειρο δεν γινόταν πραγματικότητα, η ελπίδα αποδεικνυόταν περίτρανα πως δεν ήταν παρά μια αυταπάτη. Κενό!
Ναι, συμβαίνει αυτό συχνά, συχνότατα θα έλεγα με τα όνειρα... Και δυστυχώς πονάει πολύ, ιδιαίτερα εάν έχεις κάνει «έξοδα» γι’ αυτό για ένα μακρύ χρονικό διάστημα. Σαφώς κι όταν αναφέρομαι σε «έξοδα» εννοώ οτιδήποτε άλλο εκτός του χρήματος. Έχεις ξοδέψει, χρόνο, σκέψη, ενέργεια, συναίσθημα, δάκρυα, έχεις παραμερίσει ακόμα και την ίδια σου την ύπαρξη κι άλλα πολλά και σημαντικά. Σκοπός είναι ένας, να κερδίσεις τη μάχη σου και να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα. Θες να αποδείξεις με κάθε τρόπο στο σύμπαν ότι αξίζεις πραγματικά αυτή την πραγμάτωση του ονείρου, της ευχής, της επιθυμίας σου. Παταγώδης αποτυχία κι απογοήτευση!
Κι όμως, συμβαίνει, αλλά δεν είναι αυτή η χειρότερη έκβαση ενός ονείρου, ή μη πραγματοποίησή του δηλαδή.
Το χειρότερο είναι να διαπιστώνεις, και να μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία, ότι αυτό που έθεσες ως κέντρο του ονείρου σου ήταν τόσο σάπιο όσο δεν γίνεται…

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Πρώτη ερώτηση, και βλέπουμε...

Λέει κάποιος με αγανάκτηση γιατί σαφώς δεν του αρέσει και δεν τον εκφράζει αυτό που συμβαίνει: «Όλοι τον εαυτό τους σκέφτονται…».
Γιατί η επόμενη σκέψη που θα κάνει είναι: «Κι εγώ λοιπόν, μόνο τον εαυτό μου θα σκέφτομαι!» και όχι «Εγώ διαφέρω, μπορώ να σκέφτομαι τους άλλους και θα το αποδείξω έμπρακτα»;

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Διαπίστωση δεύτερη

Σημαντικό στοιχείο στην ποιότητα ενός ανθρώπου είναι ο τρόπος που παίρνει από τους άλλους...

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Η ζωή είναι ωραία (;)

«Η ζωή είναι ωραία», μια φράση που συχνά ακούμε και που εγώ προσωπικά τη θεωρώ μία από τις μεγαλύτερες ανοησίες που έχουν ποτέ ειπωθεί. Ποια ζωή είναι ωραία ρε παιδιά; Πες καλύτερα «η ζωή μου είναι ωραία». Τότε ναι, να το καταλάβω. Βγαίνει ο καθένας και η κάθε μια, που έχει μια δουλεία με την οποία είτε απλά τα βγάζει πέρα είτε τους εξασφαλίζει πολύ περισσότερα, έχουν ένα σύντροφο, περιστοιχίζονται από ανθρώπους που δίνουν και δέχονται από αυτούς αγάπη. Έτσι γιατί να μην είναι ωραία η ζωή;
Η ζωή δεν είναι ένα πράγμα γενικό, αλλά απαρτίζεται από τις συνθήκες και τα γεγονότα μέσα στα οποία ζει ο καθένας και δεν είναι για κανέναν ίδια. Αν εσύ έχεις μια δουλειά για να μπορείς να ζεις, έναν σύντροφο να κοιταζόσαστε στα μάτια, σημαίνει πως και η δική μου ή του οποιουδήποτε η ζωή είναι ωραία;
Ακόμα κι αυτοί που πέρασαν δυσκολίες στην πορεία τους μέσα στο χωροχρόνο, όταν τα πράγματα έφτιαξαν και η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο και ευτύχισαν τότε είπαν «η ζωή είναι ωραία» και το πίστεψαν μ’ όλη τους τη ψυχή.
Ε ναι λοιπόν, τότε, όταν οι συνθήκες αλλάξουν θα μπορώ κι εγώ να πω ότι «η ζωή είναι ωραία», για την ώρα δεν πείθομαι για την ωραιότητά της. Θέλω αποδείξεις! Αποδείξεις που θα τις ζήσω, θα τις αγγίξω…

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Διαπίστωση

Είναι πολύ άσχημα τα πράγματα όταν για να δεις πως είσαι όταν χαμογελάς αντί τον καθρέφτη κοιτάς παλιές φωτογραφίες...


Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Κι όμως... έρωτας είναι

Ναι, έρωτας είναι! Έρωτας απόλυτος, χωρίς όρια, χωρίς τέλος. Έρωτας που υπομένει, περιμένει, μεγαλώνει, βαθαίνει...





Έρωτας τάχα


Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

Έρωτας να ‘ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;

Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.


Θεώνη Δρακοπούλου - Παππά (Μυρτιώτισσα)

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Πόσο θέλω να σου μοιάσω

Πόσο θέλω αλήθεια να σου μοιάσω! Να γίνω όπως κι εσύ, εσύ που πάνω απ’ όλα έχεις τον εαυτό σου, εσύ που είσαι κενός από αληθινά συναισθήματα αλλά μέσα από τα λόγια σου και μόνο αυτά αφήνεις τους άλλους να καταλάβουν πόσο βαθειά σκεπτόμενο και συναισθηματικό άτομο είσαι. Θέλω να γίνω όπως εσύ, να παίρνω και πολλές φορές ν’ αρπάζω με τη βία από τους άλλους, και αντί για ευχαριστώ να μάθω να τους συμπεριφέρομαι με τον χειρότερο τρόπο και αντί να τους σφίγγω με ευγνωμοσύνη το χέρι να εκτείνω μπροστά το δικό μου χέρι με τα πέντε δάχτυλα διάπλατα ανοιχτά.
Θέλω να γίνω όπως εσύ, και κάθε φορά που διαπιστώνω ότι κάποιος με υποστηρίζει και μου προσφέρει να απαντώ με ένα «δεν με αφορά», αφού έχω βέβαια πάρει ό,τι μου έχουν δώσει.
Θέλω να σου μοιάσω και μα μάθω θα εκτιμώ μόνον όσους ξέρουν να λένε κολακευτικά λόγια χωρίς πρακτικό αντίκρισμα και χαίρουν της εκτίμησης των άλλων.
Έχω πραγματικά αρχίσει να σας ζηλεύω, όλους εσάς τους λύκους που μπορείτε να κατασπαράξετε όσους έχουν πιστέψει σε εσάς και σας έχουν αγαπήσει. Κάθεστε ευτυχισμένοι στο θρόνο που άλλοι έστησαν για σας φορώντας το φωτοστέφανο που σας φόρεσε η αγάπη τους.

Όμως, η αλήθεια είναι μόνο μία… Θέλω να σου φωνάξω: «Σε λατρεύω ψυχή μου»

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Η ασφάλεια της απομόνωσης

Καιρό είχα να γράψω, κι αυτό γιατί είπα να παγώσω το «μέσα» μου. Να σταματήσω να παρατηρώ και να προβληματίζομαι για τις συμπεριφορές των ανθρώπων, όποιο κι αν είναι το κανάλι που με συνδέει μαζί τους.
Οι απορίες και τα ερωτήματα που πολλές φορές έχω εκθέσει παραμένουν αναπάντητα και γίνονται ολοένα και πιο βαθειά. Τι το ψάχνω θα μου πείτε, κι ίσως όχι άδικα καθώς η φράση «ο εαυτός μου, ο εαυτούλης μου κι εγώ» είναι σημαία σχεδόν για όλους. Και στέκομαι σ’ αυτό το «σχεδόν», που από μόνο τους μας λέει ότι αφήνει το περιθώριο για κάτι διαφορετικό, για τις εξαιρέσεις που υπάρχουν όπως λένε για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ναι αλλά… τα βιώματα των τελευταίων 5, ίσως και περισσότερων, ετών μου έδειξαν τις χείριστες ποιότητες ανθρώπων. Τολμώ λοιπόν να διατηρήσω έστω και την παραμικρή ελπίδα ότι ο επόμενος άνθρωπος που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μπει στη ζωή μου θα είναι αυτή η εξαίρεση; Ούτε γι’ αστείο δεν το ρισκάρω! Όλοι από μακρυά. Αν μη τι άλλο αυτή η τακτική παρέχει πλήρη ασφάλεια.
Παρατηρώντας γεγονότα και καταστάσεις, κάνοντας βουτιές μέσα στα συρτάρια του μυαλού μου και ανασύροντας πρόσωπα και πράγματα όλο και περισσότερο απογοητεύομαι, ακόμη και απελπίζομαι θα μπορούσα να πω. Αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι φρίκη να υπάρχουν στο περιβάλλον σου άνθρωποι που δεν στερούνται τίποτα, έχουν όλα τα καλά του κόσμου για την καλοπέρασή τους και βλέποντας τη δική σου δυστυχία να σχολιάζουν με όση κακία μπορεί να διαθέτουν (και είναι απέραντη) «Καλά να πάθεις, ας πρόσεχες». Ή πάλι, να υπάρχουν άλλοι που προσπαθούσαν μήνες να σε πείσουν ότι είναι φίλοι και νοιάζονται εκθειάζοντας τις ομορφιές που διαθέτεις τόσο από πλευράς εμφάνισης όσο και πνεύματος, χαρακτήρα κ.λπ και σε μια δεδομένη στιγμή να σου πετάνε κατάμουτρα κάνοντας σε να νοιώσεις κατώτερος ακόμα κι από σκουπίδι ένα «Σιγά, μην γυρίσει ο τάδε να σε κοιτάξει!» διανθίζοντας το με το πιο σαρκαστικό, χλευαστικό και καταχθόνιο γέλιο τους. Φρίκη!
Την ίδια φρίκη αισθάνομαι πολλές φορές κι όταν αναλογίζομαι τις περιπτώσεις που έδωσα, όχι μόνο κομμάτια της ψυχής μου, αλλά και ενέργεια με πράξεις που σκοπό είχαν τη στήριξη και την ανάπτυξη των προσπαθειών τους και η ανταμοιβή δεν ήταν παρά ένας κραυγαλέος αποκλεισμός από το οικείο περιβάλλον. Σίγουρα όταν δίνεις από αγάπη δεν το κάνεις για να εισπράξεις ευχαριστώ. Αυτό που περιμένεις, προσδοκάς είναι, όπως όταν χαρίζεις σε κάποιον ένα πουκάμισο να το φορέσει και να δεις στο πρόσωπό του ζωγραφισμένη τη χαρά και μια γλυκιά ικανοποίηση γι’ αυτό που πήρε. Πιστεύω πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ανταμειφθείς και μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να σου κάνει κάποιος που πήρε από σένα.
Δεν βαριέσαι! Θα συνεχίσω ν’ αγαπώ ό,τι και όποιον αγαπώ αλλά στο εξής κρύβοντάς το βαθειά μέσα μου. Αν ο άλλος αποφασίσει ότι αξίζει ας έρθει να το πάρει. Εγώ τα χαρτιά μου τα άνοιξα, τις αξίες και τα πιστεύω μου τα διατηρώ πάντα και δεν τα θυσιάζω σε κανένα βωμό καλοπέρασης ή εφήμερης ευτυχίας. Χίλιες φορές καλύτερα μόνη κι απομονωμένη παρά σε μια ζούγκλα που σε κάθε γωνία καραδοκεί ένας ακόμα «δήθεν άνθρωπος».

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Αγαπημένο "Μονόγραμμα"

Στην αρχή σκέφτηκα να επιλέξω δύο – τρία αποσπάσματα και να τα αναρτήσω εδώ. Τι όμως μπορεί κανείς να πρωτοδιαλέξει από αυτό το ποίημα; Ποιοι στίχοι, ποιες αράδες δεν μιλάνε μέσα την καρδιά;
Έχω τόσα να σου πω, μα ίσως είναι νωρίς ακόμα… δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς;



Θά πενθώ πάντα - μ’ ακούς; - γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα, μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’ τίς ξερολιθιές, πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο, τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά -κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:


Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.


ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς

Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα, μ’ακούς
Νά μάς θάψουν, κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα, μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα, μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ακούς

Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω, μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα, δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς, μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει - ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.


V.
Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει, νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω, πιό κεί, προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τούς κόλπους, τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ, μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.
Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος, καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο!

VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Είμαι Τρελή Να Σ' Αγαπώ...

Είμαι τρελή να σ' αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει,
να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών,
να νιώθω τώρα πως αυτό που μου' δωσες δε φτάνει,
δε φτάνει η δρόσος των παλιών.
Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει,
να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό,
κι έτσι να δέρνομαι μ' αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι.
Στα μάτια σου την τρέλα να ρουφώ.
Τι θ' απογίνω, αγαπημένε, που θα σε ζητήσω;
Άλλοτε οι μέρες φεύγανε στην προσμονή σου σκιές.
Αιώνες καρτερώντας σε μπορούσα να διανύσω,
με τ' όνειρό σου οι πίκρες μου γλυκιές.
Που να' σαι; Τι ν' απόμεινε από σε να το ζητήσω;
Που να' ναι το στερνό μου αυτό αγαθό;
Ω, δεν μπορεί μια ολόκληρη ζωή γι' αυτό να ζήσω,
και μάταια καρτερώντας να χαθώ.
Άνοιξη! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα
παντού, και σ' αγαπώ, σε καρτερώ.
Βραδύνεις κι υποψιάζομαι, ζηλεύω, δε σου πήρα
όλης σου της ψυχής το θησαυρό.
Τα λόγια σου! Ω τα λόγια σου, μια υπόσχεση που καίει,
μια υπόσχεση που αργεί πολύ να 'ρθεί.
Τ' ακούω παντού, δεν παύουνε. Μέσα τους κάτι κλαίει,
μέσα τους τρέμει η αγάπη σου, προτού μοιραία χαθεί.
Τα λόγια σου με μέθυσαν τη μέθη του θανάτου
κι ακόμα δεν εσίγασαν. Μιλούν
και με τρελαίνουν, με μεθούν, με φέρνουν πιο σιμά σου,
ενώ πιο ακαταμάχητα στην ύπαρξή καλούν.
Αγαπημένε, αν τη ζωή τη δώσω πίσω, πε μου,
τι θα ωφελήσει, αφού δε θα σε βρω;
Δε λογαριάζω τη ζωή, μα πως μπορεί, καλέ μου,
να σβήσει πια η αγάπη μου; Και να μη σ' αγαπώ,
ενώ θα 'ναι Άνοιξη παντού που ακούστηκε η φωνή μας
να επικαλείται τον αιώνιον έρωτα, και μείς
στεφάνι να του πλέκουμε με μόνο το φιλί μας,
μέσα στο γιορτασμό λατρείας θερμής.
Ω! δε μου δίνει ο θάνατος καμιά, καμιάν ελπίδα,
και μου τις έσβησε η Ζωή σα μια ψυχρή πνοή.
Τώρα μου μένει στου έρωτα την άγρια καταιγίδα
να ιδώ να μετρηθούν για με θάνατος και ζωή.


(Μαρία Πολυδούρη)

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Λίγες σκέψεις...

Μέσα από την όποια ωριμότητα μπορεί να διαθέτω, συμπέρανα πως ένας τρόπος για να κερδίσεις την εκτίμηση και το σεβασμό των ανθρώπων που έχεις στο κοντινό σου περιβάλλον είναι παράγοντας έργο και δίνοντάς τους τον καλύτερο εαυτό σου. Τελευταία όμως τείνω να πιστέψω πώς μόνο μ’ αυτό δεν κερδίζεις, αλλά αντίθετα χάνεις!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο περισσότερο δίνεις-προσφέρεις τόσο αυξάνεις και τις πιθανότητες να βρεθείς στο περιθώριο. Αυτό που μετράει στις μέρες μας τελικά, είναι τα μεγάλα λόγια χωρίς αντίκρισμα, η προβολή του χειρότερου εαυτού και όπου δοθεί η ευκαιρία ένα ρεσιτάλ κακίας για να δείξουμε ότι είμαστε δυνατοί. Τόσο δυνατοί, που δεν παρασυρόμαστε από ευτελή συναισθήματα όπως η αγάπη, ο έρωτας, η καλοσύνη. Για κάθε ψέμα που λες, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να εκτιμηθείς σαν άνθρωπος, να γίνεις αρεστός και γιατί όχι, κι ερωτεύσιμος.

Δεν βαριέσαι! Θα συνεχίσω ν’ αγαπώ ό,τι και όποιον αγαπώ, θα συνεχίσω να δίνω κι όπου με βγάλει. Θα περιμένω… Ίσως κάποια στιγμή, μέσα στο άπειρο του χρόνου, να εξημερωθούν τα τέρατα.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Σημαντικό, σημαντικότερο...

Με το πέρασμα των χρόνων, μέσα από τις συνθήκες που βιώνουμε καθημερινά κάποια στιγμή στη ζωή μας ξεχωρίζουμε κι επιλέγουμε τι είναι για εμάς σημαντικό και άκρως απαραίτητο.
Σαφώς και δεν θεωρούν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα σημαντικά και απαραίτητα. Αυτό είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό κι έχει πάντα να κάνει με τα εξωτερικά ερεθίσματα και τις καταστάσεις που ζει ο καθένας αλλά και με τον δικό του ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο. Είναι αυτό που μας λείπει, αυτό που όταν το έχουμε μας δίνει ζωή. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και ξυπνά μέσα μας την ανάγκη να δημιουργήσουμε, να θέλουμε να ζήσουμε και να ευτυχίσουμε.
Πόσα πολλά αλήθεια θα μπορούσα να γράψω γι’ αυτό το «σημαντικότερο» για μένα. Είναι το αστέρι στην κορυφή του Χριστουγεννιάτικου δένδρου. Αυτό που δίνει φως στο καθετί και μας γεμίζει δύναμη. Μια δύναμη μοναδική που μ’ αυτήν μπορούμε να παλέψουμε ενάντια σε κάθε αντιξοότητα. Μας κάνει να αναγεννιόμαστε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Και τότε, όταν έχεις πλέον συνειδητοποιήσει τι είναι το σημαντικότερο στη ζωή σου παλεύεις μ’ όλες σου της δυνάμεις για να το έχεις. Το κάνεις ευχή και προσευχή, το στέλνεις στο σύμπαν και παρακαλάς, ικετεύεις πολλές φορές, να γίνει πραγματικότητα. Διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια σ’ αυτή την ευχή, σ’ αυτό το παρακάλι προς το σύμπαν, οπουδήποτε, σ’ όποιο Θεό πιστεύεις. Θέλεις όμως και μια βοήθεια, που δεν είναι άλλη από το να ακούσεις από ανθρώπους γύρω σου να λένε απλά… «Μακάρι!»

Οτιδήποτε άλλο σε σκοτώνει
Edit: Ναι ψυχή μου, εσύ είσαι ό,τι σημαντικότερο!

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Το χρονικό ενός όμορφου, πλην άτυχου μονομάχου

Η επίσκεψη στο Pet-shop ήταν πλέον επιβεβλημένη καθώς το νερό του ενυδρείου παρέμενε χωρίς αντιχλώριο εδώ και μήνες. Επιπλέον, η καφέ άλγη που σκέπαζε τα φύλλα από τις ανούμπιές μου χαλούσε την αισθητική και όχι μόνο,  και ο αποτελεσματικότερος τρόπος για την εξολόθρευσή της ήταν η προσθήκη μερικών αλγοφάγων σαλιγκαριών.

Πήρα λοιπόν το αντιχλώριο και το ακούμπησα στον πάγκο του ταμείου για να μπω μετά στον άλλο χώρο του καταστήματος που φιλοξενούνται τα ψάρια, τα σαλιγκάρια και τα υδρόβια φυτά. Διάλεξα δύο golden apple και δύο zebra snails, και συνέχισα να περιφέρομαι χαζεύοντας τα ψάρια, χωρίς βέβαια να έχω σκοπό να πάρω κάποιο από αυτά για το ενυδρείο μου. Ξαφνικά το βλέμμα μου έπεσε σε ένα μεγάλο διάφανο πλαστικό ποτήρι όπου μέσα ένα κόκκινο μονομαχάκι είχε ανοίξει τα πτερύγιά του επιδεικνύοντας την ομορφιά του! Ναι, είναι αλήθεια το κόκκινο χρώμα με τραβά πάντα σαν μαγνήτης! Πλησίασα για να δω τον όμορφο μικρό από κοντά και να παρατηρήσω με προσοχή τα χρώματα και τη μεγάλη ουρά του. Πιο ευτυχισμένος δεν θα είναι, σκέφτηκα, στο 5λιτρο παροπλισμένο εδώ και καιρό ενυδρείο μου; Μα τί το σκέφτομαι; Σαφώς και θα είναι!
Έτσι, βρέθηκα στο ταμείο με το αντιχλώριο, τα τέσσερα σαλιγκάρια και τον κόκκινο μονομάχο.
Έβαλα το ψαράκι σε ένα μικρό κουβά (που έχω για ενυδρειακές εργασίες) και άρχισα την προετοιμασία του μικρού ενυδρείου. Ανακάλυψα ότι το δικό του φίλτρο δεν λειτουργούσε γι’ αυτό τοποθέτησα ένα άλλο μικρό εσωτερικό που μέχρι πριν 2 μέρες είχα στο ενυδρείο με τα χρυσόψαρα. Πρόσθεσα νερό από το μεγάλο ενυδρείο και έθεσα το φίλτρο σε λειτουργία.
Αργότερα, πήρα με μια απόχη το μονομαχάκι από τον κουβά και το έβαλα στο ενυδρείο, διαπιστώνοντας όμως ότι η θερμοκρασία του νερού ήταν γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου, τιμή χαμηλή για τις απαιτήσεις ενός μονομάχου. Τοποθετώ λοιπόν και τον θερμαντήρα στο ενυδρείο και τον έθεσα σε λειτουργία. Θα το αφήσω έτσι, σκέφτηκα, να ανέβει λίγο η θερμοκρασία του νερού και μετά θα γυρίσω τον διακόπτη γύρω στους 23-24 βαθμούς. Αυτό έκανα και κάθισα στο γραφείο…
Μια τηλεφωνική συνομιλία λίγο αργότερα, μου άλλαξε εντελώς τη διάθεση με αποτέλεσμα από το απόγευμα μέχρι πολύ αργά το βράδυ να έχω βουλιάξει στη στενοχώρια και στο κλάμα. Λες και όλα είχαν διαγραφεί από το μυαλό μου. Ούτε ενυδρείο, ούτε μονομάχος, ούτε θερμοκρασίες… τίποτα απολύτως, παρά μόνο μια απέραντη πίκρα.
Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα όταν πλησίασα στο χώρο που ήταν το μικρό ενυδρείο. Το κοιτάζω, και τι βλέπω; Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 32 βαθμούς Κελσίου και ο άλλοτε όμορφος κόκκινος μονομάχος βρισκόταν νεκρός  στα χαλίκια  του πυθμένα του ενυδρείου…
Υπάρχουν τελικά κάποιοι άνθρωποι που ανάλογα με τον τρόπο που μου συμπεριφέρονται μπορεί να με κάνουν να νοιώσω πως μπορώ να κατακτήσω όλο τον κόσμο και να καταφέρω τα πάντα ή αντίθετα να με ισοπεδώσουν, να με κάνουν να χαθώ...

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ψεύτικη άνοιξη

Στις 21 Μαρτίου, ημερομηνία κατά την οποία πραγματοποιείται η εαρινή ισημερία, μπαίνουμε στην εποχή της άνοιξης. Ένας νέος κύκλος ζωής αρχίζει! Μια ζωογόνος δύναμη έρχεται να διώξει το γκρίζο του χειμώνα και να γεννήσει ξανά την ελπίδα. Τα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού μας σιγά σιγά εξαλείφονται και τη θέση τους παίρνει η χαρά, η ελπίδα και η αισιοδοξία.

Πόσο θα ήθελα να τα πιστέψω αλήθεια αυτά που γράφω! Μοιάζουν τόσο όμορφα, δεν το κρύβω, που ειλικρινά τα ζηλεύω. Κι αν ακόμη αλλάξω τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, αν βάλω άλλα γυαλιά στα μάτια της ψυχής μου, τι θα γίνει; Πόσο μπορεί να ταυτιστεί η σκέψη με τα γεγονότα της καθημερινότητας; Δυστυχώς δεν ζούμε από τις σκέψεις μας όσο θετικές και αισιόδοξες κι αν είναι. Τι κι αν είναι άνοιξη κι ο κόσμος αναγεννάται; Ωραία, το καταγράφω αυτό στο DNA μου, το κάνω σημαία, και; Θα πραγματοποιηθεί μήπως κάποια ευχή μου; Θα σταματήσω να είμαι πλέον καταχωρημένη ως άνεργη; Θα συναντηθώ με την ευτυχία, ή μήπως θα σταματήσει καθετί κακό να γίνεται χειρότερο;
Κι αν όλα αυτά κάποιοι τα ονομάζουν απαισιοδοξία, εγώ τα ονομάζω απλά ρεαλισμό.

Ας είχα, έστω, τον ώμο σου να γύρω…

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Έλα σε μένα

Θέλω να τ' ακούσω, μ' ακούς;




Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ' άστρα του τ' απελπισμένα,
μη φοβηθείς απ' το σκοτάδι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ' αγαπημένα,
να ζήσεις τ' όνειρο και πάλι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ'αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για την καρδιά σου πού 'ναι άδεια
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.



Στίχοι: Νίκος Γκάτσος - Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις - Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Χωρίς τίτλο


Ποτέ εσύ δεν θα χαρείς,

Για σένα πέθανε η ελπίδα
Είπες κι ένοιωσες χαρά
Σε πρόλαβε είπα, ο χρόνος
την άγγιξα για λίγο την ελπίδα,
φωτίστηκε ο χώρος γύρω μου
Γέλασες πάλι ειρωνικά
τυχαίο ήταν, είπες
είσαι λίγη εσύ για τη χαρά
εσένα δεν σου πρέπει ελπίδα
τα όνειρα, δεν είναι για σένα
Κι αν μόνη σου δεν μπορείς
να πάψεις πια να ζεις,
να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις,
εγώ είμαι εδώ για σένα,
χίλια να σε κάνω μπορώ κομμάτια
κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή
μπορώ να σε σκοτώνω
Κι εγώ τότε κατάλαβα,
Τοίχους ψηλούς έχτισα γύρω
άνθρωπος ξανά να μην πλησιάσει
ανθρώπου βλέμμα
ποτέ να μη με συναντήσει
Δηλητήριο, τα λόγια,
το γέλιο, η ψυχή τους
Θάνατο μυρίζει η μοναξιά,
μα το προτιμώ
απ’ το να μυρίζει ο φθόνος

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Με κατάνυξη

Και πάλι αντιγράφω γιατί αν μεταφέρω συναισθήματα και καταστάσεις μέσα από δικές μου λέξεις,  θα 'ναι τόση η πίκρα που ούτε κι εγώ δεν θα μπορώ να τα διαβάσω. Ακόμα μαζεύω απ' τον κόσμο γύρω μου λόγια πικρά, γεμάτα φθόνο. Λέξεις ανείπωτες, σκληρές κι απάνθρωπες, κατάρες στη χαρά και στην ελπίδα.
Τόσος θρίαμβος πια τ' άδικο; Ας καταλαγιάσει επιτέλους... "Εσύ" όμως, έλα...

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.


Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Τόλμησα... να χαμογελάσω


Το δωμάτιο τυλιγμένο απ’ άκρη σ’ άκρη στο σκοτάδι και ξαφνικά μια τόση δα ηλιακτίδα σκάει μύτη μέσα από τις σκονισμένες γρίλιες. Έτσι, απροειδοποίητα, ξαφνικά…

Την είδα, της χαμογέλασα και πήρα τους δρόμους να για να βρεθώ εκεί που είναι ριζωμένη. Ήθελα να την αγγίξω, να νοιώσω τη ζεστασιά της, να δω το χαμόγελό της. Ήθελα ν’ ακουμπήσω πάνω της τα όνειρά μου.
«Αλλάζει» σκέφτηκα συγκρατημένα, αφήνοντας ένα αμυδρό χαμόγελο να φωτίσει λίγο το πρόσωπό μου. «Κουράγιο», μου είπα, σιγά σιγά θα έρθει κι άλλη ηλιακτίδα και πού ξέρεις; Μπορεί κάποια στιγμή να δεις και τον ίδιο τον ήλιο!
Κι όπως ήρθε εκείνη η μικρή, πρώτη ηλιακτίδα, έτσι ακριβώς ήρθε και η παλιά γνώριμη φωνή… «Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα, να χαμογελάς; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να ελπίζεις;»
Τελικά το σύμπαν επιμένει πως είμαι ομορφότερη με τα βλέφαρα κατακόκκινα απ’ το κλάμα και μου το δείχνει με κάθε τρόπο… Κι αν ποτέ το ξεχάσω, έστω και για λίγο, φροντίζει πάντα να στείλει κάποιον, κάτι για να μου το θυμίσει.

Τι ψάχνομαι κι εγώ; Γιατί δεν το παίρνω απόφαση; Άλλωστε το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα…

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Σ' αγαπώ

Όταν το χέρι τρέμει μαζί με τη ψυχή και δεν μπορείς να γράψεις, τα συναισθήματα δεν χωράνε σε κανένα σύμπαν, το βάθος των ωκεανών είναι πολύ λίγο για να το συγκρίνεις μ' ό,τι αισθάνεσαι και μέσα σου ξεχειλίζει η ανάγκη να τα δώσεις, τότε... αντιγράφεις... και είν' αληθινό!



Σ' αγαπώ

Θεώνη Δρακοπούλου - Παππά (Μυρτιώτισσα)

Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου

Τα δυο χέρια μου, να…
Στα προσφέρω δετά
Για να γείρεις γλυκά
Το κεφάλι

Κι η καρδιά μου σκιρτά
Κι όλη ζήλια ζητά
Να σου γίνει ως αυτά
Προσκεφάλι

Ω μελίσσι μου, πιες
Απ’ αυτόν τις γλυκές
Τις αγνές ευωδιές
Της ψυχής μου!

Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;




Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Φλέρυ Νταντωνάκη


Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Η αγάπη που δεν θέλησα αλλού να δοκιμάσω...



Στο πάτωμα τα ρούχα σου αδειανά
μετάξια του κορμιού σου είναι φτερά
τ' αγγίζω κι είν' ο κόσμος σου ξανά που επιστρέφει

Τα χείλη σου το σχήμα του κορμιού
η αγάπη σου που απλώθηκε παντού
η αγάπη που δε θέλησα αλλού να δοκιμάσω

Η αγάπη έχει τη μορφή και τ' όνομά σου
έχει τα χείλη λέει τα λόγια τα δικά σου
πάντα γελάει με το χρώμα της φωνής σου
κι έχει τη γεύση από την πίκρα της φυγής σου

Η αγάπη έχει τη μορφή και τ' όνομά σου
έχει τα χείλη λέει τα λόγια τα δικά σου
πάντα γελάει με το χρώμα της φωνής σου
κι έχει τη γεύση από την πίκρα της φυγής σου

Τα χείλη σου...

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Ἐρωτικὸ κάλεσμα









Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.
Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Μενέλαος Λουντέμης



Μ' ακούς;

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Άποψη περί αγάπης

Κάτι που πάντα με προβλημάτιζε και εξακολουθώ να αρνούμαι πεισματικά να το ασπαστώ, είναι το γεγονός ότι κατά συντριπτική πλειοψηφία η «συμβουλή» στις περιπτώσεις της αγάπης χωρίς ανταπόκριση, είναι «κοίτα τον εαυτό σου», και άλλα «παρηγορητικά» του τύπου «ξε-αγάπα»... Και ερωτώ: Τί δουλειά έχει το «Εγώ», με την αγάπη;
Κι όπως είχα γράψει τις προάλλες, όταν η αγάπη είναι αληθινή αλλά το «εμείς» δεν λειτουργεί, υπερέχει το «Εσύ».
Σίγουρα αυτό το «Εσύ». πολλοί, αν όχι όλοι θα το ασπασθούν μόνο στην περίπτωση της αγάπης που υπάρχει μεταξύ μάνας και παιδιού. Τότε ναι, επικροτείται... σε άλλες περιπτώσεις όμως θεωρείται μέγα ελάττωμα και αδυναμία το να βάζεις το «Εσύ» πάνω σένα, πάνω από το «Εγώ».
Θεωρείται πως το να αγαπάς είναι ένα στοιχείο που δείχνει χαμηλή έως και ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση. Αυτό ομολογώ πως μου το έχουν πει και κατάμουτρα! Δεν πτοούμαι όμως, Ναι ρε, αγαπώ και μαγκιά μου που μπορώ!

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

«Καλή Χρονιά» και άλλα παραμύθια

Μοιάζει σαν φράση από παραμύθι των παιδικών μας χρόνων φέτος η ευχή «Καλή Χρονιά». Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φράση γραμμένη μου ‘ρχεται να ρωτήσω, «πλάκα κάνεις;». Μου μοιάζει πολύ με εκείνο το… «τα λεφτά υπάρχουν». Τόσο ψεύτικο, τόσο ανύπαρκτο…

Απ’ όπου και να το πιάσω «καλή» δεν βλέπω. Βλέπω μόνο μια χρεοκοπημένη χώρα, ανθρώπους να μην μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, ουρές κάθε μήνα στον ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας που ολοένα γίνονται και μεγαλύτερες. Βλέπω απόγνωση κι απελπισία στους ανθρώπους. Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι γιατί υπάρχω…

Ας ευχηθούμε θα μου πείτε, για να αντλήσουμε δύναμη, να πάρουμε κουράγιο και ν’ αντικρίσουμε την ελπίδα πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα φτιάξουν. Ωραίο το παραμυθάκι! Για μένα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα καμιά ευχή. Θαύματα σταμάτησαν να γίνονται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι νεράιδες πέθαναν και τα μαγικά ραβδιά τους κάηκαν στην πυρά. Τα πράγματα είναι άσχημα και θα γίνουν χειρότερα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Δεν εύχομαι «Καλή χρονιά» γιατί αισθάνομαι πως ψεύδομαι ασύστολα, τόσο απέναντι στον εαυτό μου όσο και στους άλλους… Προτιμώ χίλιες φορές τον πόνο της ρεαλιστικής προσέγγισης των πραγμάτων παρά τις χρυσοβαμμένες πασπαλισμένες με ζάχαρη ευχές χωρίς κανένα αντίκρισμα στα υπαρκτά γεγονότα