Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ...

(Μαρία Πολυδούρη)

Τί θέλω πιὰ νὰ δέχωμαι τὴν προστασία τῆς Μούσας;
Νὰ σφίγγω τὴν καρδιά μου νὰ δεχτῆ
τὶς νέες ἀγάπες, πίστες καὶ χαρές της,
τάχα πὼς εἶναι μοίρα μου κ᾿ εἶνε καὶ διαλεχτή!


Πάει ὁ καιρὸς ποὺ ἀχτιδωτὸ τὸ ἀστέρι τῆς ματιᾶς μου
ἔφεγγε καὶ τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
Ὢ τῶν παθῶν δὲν κράτησα ἐγὼ τὴν ἀνόσια Λύρα,
ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

Καὶ τραγουδοῦσα τὸν καημὸ τῆς ἄσπιλης ψυχῆς μου
μέσ᾿ στῶν δακρύων τὴν εὐχαριστία
κι᾿ ὅλη ἡ χαρὰ τοῦ τραγουδιοῦ μου ἦταν, πὼς τὴ φωνή μου
θὰ τὴν δεχόταν μία βραδιὰ μπρὸς στὴ φτωχή του ἑστία.

Κι᾿ ὡς διάβαζα στὰ μάτια του κάποτε τὴ χαρά του,
ποιὰ δόξα πιὸ ἀκριβῆ νὰ πῶ;
Στὸ χωρισμό μας τοὔφερναν σὰ χελιδόνια οἱ στίχοι
μήνυμα, πὼς ἀπὸ μακριὰ διπλὰ τὸν ἀγαπῶ.

Τώρα καμμιά, καμμιὰν ἠχὼ δὲν ἄφησε ἡ φωνή μου
σπαραχτικὴ ὅταν γέμισε μιᾶς νύχτας τὸ σκοτάδι.
Ὅμως ὅλοι φοβήθηκαν καὶ γὼ πιστεύω ἀκόμα
ἀληθινὰ πὼς τὴ βαριὰ χτύπησα πόρτα τοῦ Ἅδη.

Λοιπὸν γιατί νὰ δέχωμαι τὸ κάλεσμα τῆς Μούσας;
Σαρκάζει ἡ πίστη μέσα μου τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
Μία ἀνόσια Λύρα τῶν παθῶν σὲ μένα δὲν ταιριάζει.
Ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Προ-Χριστουγεννιάτικες σκέψεις

Σε μία εβδομάδα έχουμε Χριστούγεννα, ενώ δεν απομένουν παρά δεκαπέντε ημέρες για να απαλλαγούμε από το, για μένα τουλάχιστον, ακραία δυσοίωνο 2010. Ίδια πικρή γεύση, όπως άλλωστε όλα τα τελευταία χρόνια, μόνο που αυτή τη φορά απόλυτα συνειδητά ξέρω πως δεν πρόκειται να πέσει, έστω και κατά λάθος, ούτε ένας κόκκος ζάχαρης για να γλυκάνει τις μέρες αυτές.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιθανόν θα μιλήσουν για την αισιοδοξία και την ελπίδα που πρέπει να αντλούμε μέσα από την έννοια του θαύματος των Χριστουγέννων. Το έχω ξαναπεί, η ελπίδα και η αισιοδοξία για μένα δεν είναι παρά κουραφέξαλα, μια ουτοπική κατάσταση που, κατά την άποψή μου, όταν τα πραγματικά/πρακτικά γεγονότα δεν συνηγορούν στην ύπαρξή τους απλά ενδυναμώνουν τον όρο «χαζοχαρούμενο». Δεν καταλαβαίνω το λόγο γιατί πρέπει να αισθάνομαι χαρούμενη, γιατί πρέπει να συμμετέχω στο «φωτεινό» τοπίο των Χριστουγέννων ενώ τα πάντα γύρω από μένα είναι μαύρα και στην καλύτερη περίπτωση γκρίζα.

Δεν λέω πως δεν ονειρεύομαι, αλλά ξέρω πως κάθε όνειρό μου είναι όνειρο και μόνο όνειρο και ουδεμία απαίτηση έχω πλέον από το σύμπαν να του δώσει σάρκα και οστά, να το πραγματοποιήσει. Κι αυτό με πλήρη γνώση των καταστάσεων του δικού μου ατομικού κόσμου. Προτιμώ χίλιες φορές συνειδητά να μην περιμένω τίποτα, κι αν έρθει κάτι να πέσει σαν άστρο από τον ουρανό μέσα στη χούφτα μου, παρά να περιμένω και να ελπίζω, και στο τέλος να εισπράξω για άλλη μια φορά την πίκρα και την απογοήτευση του απόλυτου τίποτα.

Εύχομαι όλοι εσείς, να περάσετε όμορφα, και πάνω απ’ όλα να είστε εσείς, ο εαυτός σας. Μη βάλετε απλά τα «καλά σας» γιατί αυτό επιβάλλουν οι μέρες. Ζήστε όπως ο δικός σας εσωτερικός κόσμος σάς παροτρύνει. Όπως ταιριάζει στα υπαρκτά δεδομένα της δικής σας ζωής.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Θύμησες...


Μέσα σε θύμησες ταξιδεύω... Αναπολώ και γεμίζω με το πικρό φως των ανενεργών ονείρων μου... Των ονείρων μου που σκεπάζουν τον ουρανό μου απ' άκρη σ' ακρη... και κάποια μέρα, πού θα πάει; Θα μυρίσουν γιασεμί!




ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ
(Μαρία Πολυδούρη)

Θυμᾶμαι τώρα ... Οἱ θύμησες πλημμύρες ποὺ μὲ πνίγουν,
ἄνεμος, σκοτεινιά.
Τὰ λόγια ἀνθοὺς τὰ μάδησες, μὰ τώρα αὐτὰ μοῦ ἀνοίγουν
κακὲς πληγὲς βαθιά.
Οὔτε σκιά, οὔτε ὄνειρο ἔτσι ποὺ νὰ διαβαίνη
γοργὰ πρὸς τὸ χαμό.
Καπνὸς ἡ ἀγάπη. Σύννεφο, τὰ λόγια σου, μοῦ ραίνει
σταγόνες τὸν καημό.
Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οἱ πληγές μου.
Ἡ θύμηση ἀσπασμὸς
προδοτικός, νὰ μοῦ γελοῦν κρυφὰ κάποιες στιγμές μου
ν᾿ αὐξαίνη ὁ ἀπελπισμός!