Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Γλυκιές επιθυμίες

Η λαϊκή σοφία που θέλει του ενός κακού μύρια να έπονται, μέσα σ’ όλα τα άλλα που συμβαίνουν τελευταία στη ζωή μου έμελλε να ξεμείνω κι από εστίες μαγειρέματος (βλάβη). Από μια άποψη δεν με πολυνοιάζει καθώς μπορώ χρησιμοποιώντας το φούρνο να κάνω αμέτρητα πράγματα κι επίσης έχω και τον αγαπημένο μου ηλεκτρικό ατμογάγειρα!

Σήμερα όμως, ομολογώ ότι μια εστία θα ήθελα να λειτουργεί, γιατί ούτε στο φούρνο μα ούτε και στον ατμομάγειρα μπορεί κανείς να φτιάξει σιρόπι.
Τί θα το έκανα το σιρόπι;
Θα δείτε…

Κατ’ αρχήν θα χρειαστούμε:

750 gr γιαούρτι (το οποίο θα έχουμε αφήσει για 2 ώρες εκτός ψυγείου
1 kg και φλιτζάνια του τσαγιού ζάχαρη
2 κοφτά κουταλάκια του γλυκού σόδα
1 φλιτζάνι του τσαγιού νερό
1 κουταλάκι του γλυκού μαστίχα κοπανισμένη (αν είναι και λίγο παραπάνω δεν πειράζει – εμένα μ’ αρέσει και πάντα βάζω παραπάνω)
500 gr Σιμιγδάλι χονδρό
ξύσμα λεμονιού
3 κουταλάκια του γλυκού χυμό λεμόνι

Σε μια λεκάνη ανακατεύουμε το γιαούρτι με τα δύο φλιτζάνια ζάχαρη.
Αραιώνουμε τη σόδα στο νερό και τη ρίχνουμε στο μείγμα της λεκάνης.
Προσθέτουμε την κοπανισμένη μαστίχα και το σιμιγδάλι λίγο λίγο για να μη σβωλιάσει ανακατεύοντας ταυτόχρονα μέχρι όλα τα υλικά να ενωθούν μεταξύ τους.
Εδώ να σας πω ότι στο γουδί που θα βάλετε τη μαστίχα για να την κοπανίσετε καλό είναι να προσθέσετε και λίγο σιμιγδάλι για να μην κολλάει.
Αδειάζετε το μείγμα σε ένα ταψί και ψήνετε στο φούρνο σε δυνατή θερμοκρασία μέχρι να ροδίσει και να πάρει ένα χρυσαφί χρώμα. Συνηθίζεται να βάζουν στην επιφάνεια και ασπρισμένα μισά αμύγδαλα αλλά εγώ πάντα το ξεχνάω!

Και τώρα η ώρα της αναγκαιότητας της εστίας:
Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το 1 kg ζάχαρη, 3 ποτήρια νερό, το ξύσμα και το χυμό λεμονιού. Βράζουμε το σιρόπι για 15 λεπτά.
Μόλις βγάλουμε το γλυκό από το φούρνο το χαράζουμε σε κομμάτια με ένα μαχαίρι που αν το βουτάμε και σε ζεστό νερό, σίγουρα θα μας διευκολύνει αφάνταστα. Το περιχύνουμε με το ζεστό σιρόπι.

Και για όσους δεν κατάλαβαν μόλις φτιάξαμε το πιο εύκολο, γρήγορο και νόστιμο σάμαλι που θα μπορούσε να υπάρξει!!!

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Αγάπη είναι και...

"Αγάπη είναι να στοιβάζεις τον δικό σου πόνο στη μια μεριά για να έχεις χώρο να πάρεις και τον πόνο του ανθρώπου που αγαπάς"


Όταν έγραφα το πιο πάνω, είχα στο μυαλό μου δύο συγκεκριμένους ανθρώπους. Και οι δύο ξέρουν ποιοι είναι…
Αγάπη όμως δεν είναι μόνο αυτό, είναι πολλά. Αν όμως έχεις τη δυνατότητα να μείνεις όρθιος και δυνατός βράχος για τον «άλλον» τη στιγμή που εσύ είσαι ήδη θρύψαλα, τότε έχεις κι όλα τα υπόλοιπα. Εκεί ακριβώς είναι και το μεγαλείο της, στην κατάργηση του κακού, εγωκεντρικού εγώ.

Είναι κάποιοι που σίγουρα θα γελάνε μ’ αυτά που γράφω γιατί ο κανόνας (ίσως και αξίωμα για αρκετούς), λέει ότι δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για κανέναν. Όταν αγαπάς αξίζει και παρά-αξίζει. Διαφορετικά, η αγάπη καταργείται, εξαλείφεται εντελώς και γίνεται το μεγαλύτερο ψέμα, η μεγαλύτερη απάτη που μπορεί να υπάρξει σε τούτο τον κόσμο.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Μια Παναγιά

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παππάς

Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ' ερημοκλήσι αλαργινό
κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω
κοιτάζω λίγο και προσκυνώ.

Πότε θα 'ρθει, πότε θα 'ρθει
το καλοκαίρι
πότε τ' αστέρι θ' αναστηθεί
να σου φορέσω στα μαλλιά
χρυσό στεφάνι
σαν πυροφάνι σ' ακρογιαλιά.

Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ' ερημοκλήσι αλαργινό
κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω
δακρύζω λίγο και προσκυνώ.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Εγώ μέσα από το ερωτηματολόγιο του Προύστ

1. Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;
Υπερευαισθησία ανακατεμένη με αυτοβελτίωση και δημιουργηκότητα. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι πάνω απ' όλα!
2. Ποια αρετή προτιμάτε σ' έναν άντρα;
Δημιουργικότητα, υψηλός δείκτης νοημοσύνης και πλούσιος εσωτερικός κόσμος
3. Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;
Ειλικρίνεια και πλούσιος εσωτερικός κόσμος
4. Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Την καλοσύνη της ψυχής τους
5. Το βασικό σας ελάττωμα;
Αρνούμαι συνήθως να συμβιβαστώ.
6. Η βασική σας απασχόληση;
Αναζήτηση…
7. Τι είναι για σας ευτυχία;
Ο … μου!
8. Τι είναι για σας δυστυχία;
Η απουσία του
9. Αν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να ήσασταν;
Κανείς άλλος
10. Ποιος θα ήταν για σας ο ιδανικός τόπος για να ζήσετε;
Οπουδήποτε μαζί του
11. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Κόκκινο
12. Το αγαπημένο σας λουλούδι;
Ορχιδέα και γιασεμί
13. Το αγαπημένο σας πουλί;
Αετός
14. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Tennessee Williams. William Shakespeare, Γιάννης Μαρής
15. Οι αγαπημένοι σας ποιητές;
Νίκος Γκάτσος
16. Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την λογοτεχνία;
Maggie the cat, Τιτάνια
17. Οι αγαπημένοι σας συνθέτες;
Μάνος Χατζιδάκις, Bach, Σταύρος Ξαρχάκος
18. Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι;
Όλοι σχεδόν της Αναγέννησης και ο Μανώλης Μαριδάκις

19. Το αγαπημένο σας όνομα;
Το δικό του!
20. Τι μισείτε περισσότερο;
Ό,τι και οποιονδήποτε «δήθεν»
21. Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος;
Τηλεπάθεια

22. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Αθόρυβα στην αγκαλιά του
23. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;
Αφοσιωμένη στην πραγματοποίηση του μεγαλύτερου ονείρου μου
24. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σ’ αυτά που έγιναν από καλή πρόθεση
25. Το αγαπημένο σας "motto";
Υπάρχει τελικά ελπίδα;

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Αρετές προς εκτίμηση(;)

Κάτι που με προβληματίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό, είναι με ποιο τρόπο κάποιοι άνθρωποι μετράνε τους άλλους ανθρώπους και τους δίνουν ρόλους στη ζωή τους. Όλοι, πιστεύω, έχουν κάποιες αρχές, κριτήρια, βάσει των οποίων επιλέγουν τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους.
Παρ’ όλα αυτά όμως, βλέπω καθημερινά να συμβαίνουν γεγονότα και καταστάσεις που επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι όσο πιο σκάρτος και δήθεν είσαι, τόσο πιο πολύ χαίρεις της εκτίμησης και την αποδοχή των άλλων.

Γνώρισα ανθρώπους που αγαπήθηκαν κι εκτιμήθηκαν(;). Είχαν πάντα ανθρώπους γύρω τους και ποτέ δεν ένοιωσαν μόνοι. Μπορούσαν να γίνουν το κέντρο του κόσμου για τους άλλους ενώ τους έχω ακούσει να αποκαλύπτουν με περηφάνια ότι «παίζουν», παριστάνουν τους καλούς και φιλικούς σε όλους για να μπορούν να τους ελέγχουν! Και οι «άλλοι», υποκλίνονται στη ψευτιά και την υποκρισία τους.

Συνάντησα γυναίκες που τις άκουσα να μιλούν και να προσβάλλουν το σύντροφό τους δημοσίως. Τις παρατήρησα να εξαπολύουν ποτάμια ψεύδους και κοροϊδίας στον έτερον ήμισυ και παρ’ όλα αυτά να παραμένουν οι εκλεκτές.

Μπήκαν στη ζωή μου άνθρωποι που κάρφωσαν μαχαίρια δίκοπα στην καρδιά μου, με είδαν να σπαράζω και τότε μου είπαν «εγώ είμαι φίλος σου!», σπεύδοντας να σκουπίσουν τα δάκρυά μου. Μα πώς αλλοιώς θα έδειχναν την καλοσύνη τους αν δεν βάθαιναν πρώτα την πληγή; Θρίαμβος!

Γνώρισα ανθρώπους να αρέσκονται στις φαμφάρες και στα μεγάλα λόγια. Ανθρώπους που σκορπούν παντού αγάπες και γλυκόλογα, μα στις πράξεις να απέχουν. Φυσικά και αυτοί χαίρουν της εκτίμησης των άλλων!

Όλα αυτά κι άλλα πολλά ακόμη, στριφογυρνάνε στο μυαλό μου, κι αναρωτιέμαι τί πρέπει να κάνω. Πώς μπορεί κανείς να αναπτύξει και να καλλιεργήσει τον εαυτό του και την προσωπικότητά του ώστε να γίνει συμπαθής κι αγαπητός; Ποιες είναι οι αρετές που πρέπει να έχει κανείς για να ευτυχήσει προσελκύοντας την αγάπη; Τί εκτιμάται τελικά;

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Φωτεινές εικόνες σε γκρίζο φόντο


Εικόνες, λόγια άλλοτε ειπωμένα κι άλλοτε γραμμένα, ξεπηδούν στη σκέψη μου από το πουθενά χωρίς κάτι να τους έχει δώσει κάποια αφορμή. Σε χρόνο ανυποψίαστο, που δεν δένει με τίποτα. Λες και ένα αόρατο χέρι ανοίγει μια πόρτα κι αφήνει να ξεχυθούν μέσα στη σκέψη μου δεκάδες, εκατοντάδες εικόνες από το πριν.

Κάθε εικόνα αφήνει ένα γλυκό φως να ξεχυθεί παντού και να διώξει ό,τι γκρίζο υπάρχει τριγύρω. Αναμνήσεις από λόγια που βγήκαν μέσα απ’ τη ψυχή, χωρίς κανένα φόβο και όρισαν τη δική μου εικόνα για την αγάπη, για τον έρωτα. Φανέρωσαν τις σκέψεις μου, αφήνοντας ένα ένα τα πέπλα που τυλίγουν τον κόσμο μου για να τον προστατέψουν, να πέσουν.
Έτσι ακριβώς μου το είχαν πει κάποτε… «Αν θέλεις κάποιος να μπει μέσα στην καρδιά σου, πρέπει πρώτα να την ανοίξεις». Είχα απέναντί μου κάτι γνώριμο, οικείο. Σκέψεις εκθέτονταν η μια απέναντι στην άλλη, κι ήταν όμοιες, λες κι έβγαιναν από την ίδια ψυχή. Ακτίνες φωτός διαδέχονται η μία την άλλη και σιγά σιγά αρχίζουν να φωτίζουν τον κόσμο μου. Αυτό είναι, σκέφτηκα, τώρα μπορώ ν’ ανοίξω την καρδιά μου για να μπει κάποιος μέσα. Κάποιος που ξέρει, κάποιος που έχει διαβεί ίδια μονοπάτια, κάποιος που έχει δει ίδιες εικόνες στο παρελθόν.
Την άνοιξα λοιπόν την καρδιά μου και τη γέμισα με μια και μοναδική παρουσία.

Αυτό «θυμήθηκα και χάρηκα» κι είπα να το γράψω για να το μοιραστώ με άλλους, με τον εαυτό μου, δεν έχει σημασία… Είναι η πικρή γεύση της χαράς που την παίρνουν τα τέρατα του σύμπαντος φωνάζοντας με κακία δυνατά:
«Όχι, όχι εσύ δεν θα ευτυχήσεις ποτέ, ό,τι αγαπάς θα το χάνεις…».

Υπάρχει όμως και μια δύναμη, που μεγαλύτερή της δεν υπάρχει. Μια τεράστια αγάπη, η πίστη, η αφοσίωση και δεν μπορεί… κάποια προσευχή μου θ’ ακουστεί…

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος)




Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Ο εαυτός τους, ο εαυτούλης τους κι αυτοί

Να ένας ακόμη κόμπος που δεν μπορώ να λύσω...
Γιατί οι άνθρωποι θεωρούν τόσο υποτιμητικό να αγαπάς, να δίνεσαι ν’ αφοσιώνεσαι σε έναν άλλον άνθρωπο;
Ο καθένας δεν σκέφτεται παρά τον εαυτούλη του και τίποτα περισσότερο. Αν πεις, και επιμείνεις ότι αγαπάς κάποιον όλοι θα σε πουν ηλίθιο, κορόϊδο και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να σε πείσουν ότι αυτό το συναίσθημα που σε διακατέχει είναι κακό και σε φθείρει. Θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να σε πείσουν ότι κάνεις λάθος, ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου με το να αγαπάς.
Αν μάλιστα τύχει ν' αγαπάς κάποιον που αυτός δεν τρέφει τα ίδια συναισθήματα για σένα, οι τρίτοι θα κάνουν ότι μπορούν για να σε κάνουν να πάψεις να τον αγαπάς, θα σου πουν ότι δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για κάποιον, οποιοσδήποτε κι αν είν’ αυτός. Θα επιμείνουν να «ξεκολλήσεις», να σταματήσεις να αισθάνεσαι, πάντα βέβαια με το πρόσχημα… «εσύ που είσαι μια χαρά άνθρωπος, όμορφος, ωραίος… κ.λπ., κ.λπ., δεν αξίζει να χαλάς τον εαυτό σου μ’ αγάπες, κ.λπ. κ.λπ…»

Και να πάλι κόμπος για λύσιμο! 
Και γιατί δεν λένε ποτέ στο αρνητικά φερόμενο άτομο, τα καλύτερα για σένα ώστε να το πείσουν να έρθει πιο κοντά σου; Αυτά τα ίδια πράγματα που είπαν και σε σένα στην προσπάθειά τους να σε πείσουν να εγκαταλείψεις, να πάψεις ν’ αγαπάς. Γιατί;
Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν δυστυχισμένους ανθρώπους γύρω τους. Αναλαμβάνοντας το ρόλο του παρηγορητή – συμβουλάτορα αυτό τους εξυψώνει. Το γεγονός ότι προσπάθησαν ή/και προσπαθούν να διαλύσουν μιαν αγάπη τους κάνει να αισθάνονται υπεροχή, θρίαμβο!

Κι άλλος κόμπος!
Γιατί ρε φίλε πρέπει να αγαπώ κάποιον μόνο όταν μ’ αγαπά κι αυτός; Εγωϊστικό δεν είναι αυτό; Μα τι ρωτάω; Αφού για τον καθένα σημασία έχει μόνο ο εαυτός του, το ΕΓΩ του.
Ε, λοιπόν όχι, όταν αγαπάς πραγματικά σημασία δεν έχει ο εαυτός σου, σημασία έχει ο άλλος!
Ο άλλος που και θα  πονέσεις γι' αυτόν, και θα τον νοιαστείς, και θα κλάψεις, και θα χαρείς, και
τον εαυτό σου θα βάλεις  στην άκρη για χάρη του. Γιατί είναι ο αγαπημένος σου άνθρωπος, όποια κι αν είναι η σχέση σου μαζί του. Είναι απλά ο άνθρωπος που αγαπάς!